سياستگذاري امنيتي ناتو در مديريت بحران‌هاي منطقه‌اي

NATO Security Policy Making In Management Regional Crisis

چكيده سياستگذاري راهبردي پيمان‌هاي امنيتي همواره در حال تغيير و دگرگوني است. ساختار نظام بين‌الملل و چگونگي آرايش بازيگران در سياست جهاني نقش موثري در سازوكارهاي كنش راهبردي قدرت‌هاي بزرگ داشته است. با توجه به چنين نشانه‌هايي مي‌توان بر اين موضوع تاكيد داشت كه پيمان آتلانتيك شمالي در سال‌هاي بعد از جنگ سرد از يكسو تلاش داشته تا طيف گسترده‌اي از بازيگران را با اهداف امنيتي خود هماهنگ كند و از سوي ديگر زمينه‌هاي مشاركت راهبردي در فرايند بحران‌هاي منطقه‌اي را ايجاد كند. نشانه‌هاي سياستگذاري امنيتي ناتو در بحران‌هاي منطقه‌اي را مي‌توان در چارچوب اقدامات بشردوستانه و مقابله با تروريسم مورد ملاحظه قرار داد. در اين مقاله تلاش مي‌شود تا روندهاي سياستگذاري راهبردي و امنيتي ناتو در حوزه‌هاي مختلف جغرافيايي تبيين شود. ايالات متحده تلاش دارد روند جديدي از سياستگذاري امنيتي و راهبردي را طراحي كند تا براساس آن زمينه‌هاي لازم براي كنترل مناطقي را فراهم سازد كه از اهميت و مطلوبيت ژيوپليتيكي برخوردار است. الگوي مديريت بحران در حوزه‌هايي انجام گرفته كه منافع راهبردي و منطقه‌اي آمريكا و ساير كشورهاي اروپايي در آن درگير بوده‌ است. بنابراين حوزه ژيوپليتيكي مديريت بحران را بايد در مناطقي دانست كه براي منافع قدرت‌هاي فرادست از اهميت راهبردي برخوردار است.

Strategic Policy making for security pacts are undergoing constant changes. The structure of international system as well as the form and position of actors in the world politics play a key role in the ways and means of the big powersʹ strategic action. Regarding indications as such, emphasis can be put on the issue that in the post cold war era the North Atlantic Treaty Organization has attempted to harmonize a great spectrum of actors with its security objectives and on the other hand prepare grounds for strategic cooperation in dealing with regional crises. Indications of NATO security decision making in the regional crises can be taken into consideration within the framework of humanitarian actions as well as measures taken for countering terrorism. This article attempts to determine procedures adopted by NATO in its security and strategic policy making in various geographical areas. The United States is making its best to design a new course of strategic and security policy making based on which it can prepare necessary grounds for controlling the regions with geopolitical significance and favorability. The crisis management model has been adopted in areas where the US and Europeʹs strategic and regional interests have been involved. Thereby, the geopolitical area of the crisis management should be recognized as to be the regions with strategic significance for big powersʹ interests.