برنامه هاي جبران خسارت جوامع انتقالي

Reparation Programs of Transitional Societies

چكيده اين يك اصل كلي حقوق بين الملل است كه هر نقض تعهدي منجر به تعهد به جبران خسارت مي شود. بنابراين تعهد به جبران خسارت در صورت نقض تعهدات حقوق بشري دولت ها نسبت به افراد بشر نيز وجود دارد. اين فرض وجود دارد كه تخلّف هاي سنگين و سازمان يافته حقوق بشري همانند ساير تخلّف هاي حقوق بشري دولت ها را متعهد به جبران خسارت از قربانيان مي نمايد. در اين نوشتار قصد بر آن است كه ضمن بررسي حق بر جبران خسارت و اشكال تحقق آن در تخلّف هاي حقوق بشري، امكان تحقق آن در تخلّف هاي سنگين و سازمان يافته حقوق بشري در جوامع انتقالي مورد ارزيابي قرار گيرد. از آن جا كه در اين جوامع به دليل مشكلات موجود در راه تحقق حق بر جبران خسارت قربانيان از سازوكاري غيرقضايي با عنوان برنامه جبران خسارت استفاده مي-شود. مدعاي محوري آن است كه جبران خسارت در برنامه هاي جبران خسارت متفاوت از جبران خسارت در نظام مسيوليت بين المللي است.

It is a general principle of international law that any breach of an engagement involves an obligation to make reparation .Thus, there is the obligation to make reparation in case of breach of human rights obligations of states to human beings as well. It is assumed that gross and systematic human rights violations as well as other human rights violations oblige states to provide reparations to the victims. The aim of this paper is to examine the right to remedy and forms of reparation in human rights violations and evaluate its fulfillment on gross and systematic human rights violations in transitional societies. Due to problems in the fulfillment of the right to remedy for victims in transitional societies, it has been used the administrative mechanism as reparation program. The main Thesis is that reparation in reparation program differs from reparation in international responsibility system.