مطالعه تطبيقي همزماني فضا در نگارگري ايراني با نقاشي هاي پيكاسو در سبك كوبيسم

Comparative Study of Spatial Simultaneity in Persian Painting and Picasso Cubist Painting

اصل همزماني به معناي فضاسازي همزمان و نمايش فضاهاي چندساحتي است كه در آن فضاهايي با كيفيت هاي گوناگون باهم تداخل مي يابند. همزماني به نمايش فضاهاي مختلف بدون توالي زماني و مكاني به طور همزمان در يك تصوير اشاره دارد. اصطلاح همزماني فضا درباره فضاسازي همزمان در نگارگري ايراني و نقاشي هاي سبك كوبيسم مطرح شده است. براين مبنا، هدف پژوهش حاضر شناخت ساختار تجسمي نمايش همزماني فضا در نظام زيباشناختي نگارگري ايراني در مقايسه با نقاشي هاي پيكاسو در سبك كوبيسم است. ازطريق اين مطالعه آشكارمي شود كه كاربرد اصطلاح همزماني از دقت لازم براي معرفي ويژگي هاي فضا در نگارگري ايراني بهره مند است يا نيست. براي تحقق اهداف مقاله پي شرو هم، جنبه هاي تشابه و تفاوت مفهوم و ساختار تجسمي همزماني فضا در نگارگري ايراني و نقاشي هاي كوبيستي پيكاسو بررسي شده است. روش تحقيق به كاررفته در اين مقاله، توصيفي- تحليلي با استفاده از منابع كتابخانه اي است كه با بهره گيري از آن مفهوم فضا و چگونگي نمايش ژرفا و عمق در دو نظام تصويري نگارگري ايراني و نقاشي هاي كوبيستي پيكاسو ارزيابي شده است. نتايج پژوهش حاضر نيز بيانگر آن است كه همزماني فضا در دو نظام زيباشناختي يادشده در مفهوم و ساختار تجسمي، عناصر مشترك و متفاوتي باهم دارند. براي نمونه، در نگارگري، فضا فارغ از قيود محسوس مادي بوده و با عالم مثال پيوند دارد ليكن در نقاشي هاي پيكاسو فضا، وابسته به جهان محسوس مادي است. درنتيجه مي توان دريافت كه كاربرد اصطلاح همزماني فضا براي توصيف فضاي تجسمي نگارگري ايراني از دقت كافي برخوردارنيست. چراكه اين اصطلاح براي نخستين بار در توصيف نقاشي كوبيستي به كاررفته و با ويژگي هاي نگارگري ايراني به طور كامل منطبق نيست.

The term “simultaneity” means the exhibition of various spaces without time and place sequences in an image using the principle of synchronicity. The term “spatial simultaneity” has been used for referring to Persian painting and Cubist paintings of Picasso. For this reason, the main objective in present paper is to identify similar and different aspects of the two aesthetic systems of Persian painting and Picasso painting each of which displays spatial simultaneity in its visual structure. Moreover, it is tried to show that “spatial simultaneity” lacks enough precision for describing Persian painting. Accordingly, similar and different aspects of the concept and visual structure of “spatial simultaneity” in Persian and Picasso paintings are explored. To fulfill the objectives of this paper, library sources and descriptive-analytical method are used to explore the concept of space and the manner of showing perspective in these two visual systems. The results of observations in this paper show that spatial simultaneity in aesthetic system of Persian painting and Picasso painting involves similarities and differences. For instance, in Persian painting, space is devoid of material constraints and it is in relation to the World of Ideas, whereas, in Picasso painting, space is perceptual and dependent on the material world. For this reason, it can be concluded that the term “spatial simultaneity” is not sufficiently precise to define visual structure of Persian painting because such term has been used for the first time to define Cubism style in painting which is not in complete correspondence with Persian painting.