الگوي ثبات و بي‌ثباتي سياسي ايران در كلام رهبري

A pattern for understanding the Supreme Leader’s view on Iran’s political stability-instability

ثبات و آرامش هر نظام سياسي امكان بالقوه‌اي است كه مي‌تواند در زمينه‌هاي مختلف نقش موثري ايفا كند. از يك ديدگاه مسايل ثبات و بي‌ثباتي سياسي به دو دسته تقسيم مي‌شوند: دسته اول مربوط به ساختار حكومت و دسته دوم متوجه كارگزاران اجرايي آن است. اين مقاله بر اساس نقش مردم و دولت‌مردان (كارگزاران) در وضعيت سياسي ايران تهيه شده و هدف اصلي آن بهره‌گيري از بيانات رهبري به عنوان الگويي براي بيان چگونگي ثبات و بي ثباتي سياسي بعد از اتمام جنگ تحميلي است. در اين راستا از روش تحليل محتوا استفاده شده و فرضيه آن بر مبناي آزمون خي 2عبارت است از اينكه حضور يكپارچه مردم در صحنه در مقاطعي كه با كاركرد مثبت دولت‌مردان همراه بوده بيشترين نقش را در ثبات سياسي داشته است و كاركرد ضعيف مسيولان اجرايي وقتي با تلاش دشمنان نظام ج.ا.ا هم‌سو بوده منجر به بي ثباتي سياسي شده است.

A political system’s stability can have potential effects on society in different aspects. The issues of political stability-instability can be divided into two categories. Those related to the government’s structure and those to executive agents. This article concentrates on the role of people and state’s agents in Iran’s political situation using Iran’s Supreme leader (Ayatollah Ali Khamenei) views as a pattern for understanding the mechanisms of political stability-instability after Iran-Iraq war. Using content analysis approach, the article tests its hypothesis by chi-square 2. Its most important finding is that the people’s presence accompanied with the statesmen’s positive function has the greatest role in Iran’s political stability. On the other side, the statesmen’s weak function accompanied with Iran’s enemies efforts lead to political instability.