تحليل بقاي در بيماران ديابتي با پيوند كليه در مركز پيوند بيمارستان نمازي شيراز، 87-1378

Graft Survival Rate of Renal Transplantation in Diabetic Patients, Namazi Hospital Transplant Center, Shiraz, Iran (1999-2009)

مقدمه: نفروپاتي ديابتي شايع‌ترين علت پيوند كليه و دياليز در بيشتر كشورهاي دنيا است. بيماري كليوي در يك سوم بيماران مبتلا به ديابت بروز مي‌كند و ميزان مرگ و مير و هزينه درمان را به طور چشم‌گيري افزايش مي‌دهد. هدف از اين مطالعه مقايسه‌ي ميزان بقاي پيوند كليه در بيماران ديابتي و غير ديابتي، در مركز پيوند بيمارستان نمازي شيراز در فاصله‌ي بين سال‌هاي 87-1378 مي‌باشد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه يك مطالعه‌ي هم‌گروهي گذشته‌نگر بود. براي تعيين ميزان بقاي پيوند كليه از روش كاپلان‌ماير و براي مقايسه‌ي منحني‌هاي بقا از آزمون لگاريتم رتبه‌اي استفاده شد. هم‌چنين، براي مدل‌سازي عومل موثر در ميزان بقا از مدل رگرسيوني كاكس استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين مدت زمان پيگيري بيماران 05/31±15/48 (دامنه: 03/118-07/3) ماه بود. ميزان بقاي 9 ساله‌ي پيوند كليه در بيماران ديابتي و غيرديابتي به ترتيب 2/84% و 7/85% برآورد شد و با استفاده از مدل رگرسيوني كاكس، مشخص شد كه سن دهنده‌ي زير 40 سال، عامل موثر در ميزان بقاي بيشتر پيوند كليه در بيماران ديابتي است. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي اين مطالعه، ميزان بقاي پيوند كليه در بيماران ديابتي و غير ديابتي اختلاف معني‌داري با هم ندارند و بنابراين اين روش درماني مي‌تواند گزينه‌ي مناسبي براي بيماران مبتلا به نفروپاتي ديابتي باشد.

Introduction: In many countries around the world, diabetic nephropathy is the most common cause of renal transplantation and dialysis. One third of diabetic patients suffer from kidney diseases which, in turn, considerably increase mortality rates and treatment costs. The aim of this study was to compare graft survival rate in diabetic and non-diabetic patients in the Shiraz Namazi Hospital Transplant Center, during the years 1999 to 2009. Materials and Methods: This study was a retrospective cohort study that investigated graft survival rate among diabetic patients who had undergone kidney transplant and compared it with that of non-diabetic patients, in the Transplant Center of Shiraz Namazi Hospital. The Kaplan-Meier method was used to calculate the survival rate and Log-rank test was applied to compare survival curves. Furthermore, to model the factors affecting survival rate, Cox proportional hazard model was implemented. Results: The results of the study revealed that the average follow-up period of patients was 48.15±31.05 (range: 3.07-118.03) months. The estimated 9-year graft survival rates among diabetic and non-diabetic patients were 84.2% and 85.7%, respectively. Moreover, using Cox proportional hazard model, it was found that the age of a donor < 40 years, is an effective factor for higher graft survival rate in diabetic patients. Conclusion: Based on the results of this study, we observed that there was no significant difference between kidney transplant survival rate in diabetic and non diabetic patients. This treatment method can hence be a good option for patients with diabetic nephropathy.