آيا مقاومت به انسولين به عنوان فاكتور خطري براي رتينوپاتي ديابتي در بيماران ديابت نوع دو محسوب مي‌شود؟

Is Insulin Resistance a Contributor Risk Factor For Diabetic Retinopathy in Type 2 Diabetes?

مقدمه: رتينوپاتي ديابتي يكي از شايع‌ترين عوارض مزمن ديابت مي‌باشد. پاتوفيزيولوژي رتينوپاتي ديابتي روند پيچيده‌اي دارد. از عوامل احتمالي دخيل در رتينوپاتي ديابتي، التهاب مي‌باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسي سطح مقاومت به انسولين به عنوان شاخص التهابي شناخته شده در بيماران ديابتي نوع 2 و رابطه‌ي آن با درگيري چشمي و شدت آن بود. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ي مقطعي حاضر روي 342 بيمار ديابتي نوع 2 انجام شد. داده‌هاي آمارنگاري بيماران ثبت، و آزمايش ناشتا براي بررسي سطح قند ـ هموگلوبين گليكوزيله ـ ليپيدها و سطح انسولين بيماران صورت گرفت. مقاومت به انسولين با روش HOMA-IR محاسبه گرديد. تمام بيماران مورد معاينه‌ي چشمي فوندوسكوپي و در صورت نياز فلويورسين آنژيوگرافي قرار گرفتند و وجود يا عدم وجود درگيري چشمي و نيز نوع درگيري چشمي بيمار ثبت گرديد. سپس، رابطه‌ي مقاومت به انسولين با رتينوپاتي بررسي گرديد. يافته‌ها: متوسط سني بيماران 8/9±05/55 بود. 4/30% از بيماران رتينوپاتي ديابتي داشتند. تنها معيارهاي غير وابسته و مستقل براي درگيري چشمي در بررسي حاضر طول مدت ديابت و هم‌چنين سطح هموگلوبين گليكوزيله بود. سطح مقاومت به انسولين تفاوت معني‌داري بين بيماران با و بدون رتينوپاتي نداشت، ولي سطح مقاومت به انسولين به طور معني‌داري در بين بيماران با درگيري پروليفراتيو چشمي بيشتر از بيماران ديابتي با رتينوپاتي غير پروليفراتيو ](6/6-7/0)1/2 در برابر (8/2-5/0)2/1 و 021/0=P)[ بود. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد شايد مقاومت به انسولين از عوامل احتمالي دخيل در شدت رتينوپاتي ديابتي در بين بيماران ديابتي نوع 2 باشد.

Introduction: Retinopathy is the most common long-term complication of diabetes mellitus, and diabetic retinopathy is a complex disease, in which that inflammation plays a critical role. The aim of this study was to evaluate the association between insulin resistance as a known inflammatory marker and diabetic retinopathy in type 2 diabetes. Methods and Materials: In this study 342 patients with type 2 diabetes were enrolled, and their demographic data were recorded. HbA1c, FBS, lipid profiles and insulin levels were measured for all patients. Insulin resistance was calculated by the homeostatic model assessment of insulin resistance(HOMA-IR) formula. Following ophth almologic examination (fundoscopy) patients were divided according to retinal invol vement. The relation between HOMA-IR with diabetic retinopathy was evaluated. Results: Mean age of patients was 55.05± 9.8 years, and 30.4% of all patients had diabetic retinopathy. This analysis showed that HbA1c and duration of diabetes are the only independent predictive factors for diabetic retinopathy. Insulin resistance was not significantly different between patients with and without retinopathy but median level of HOMA–IR was significantly higher in patients with diabetic proliferative retinopathy compared with patients with non proliferative diabetic retinopathy (2.1(0.7-6.6) Vs 1.2(0.5-2.8), P=0.021). Conclusions: This data suggests that the insulin resistance may play a role in diabetic retinopathy in type 2 diabetes.