عنوان مقاله :
رابطهي سطح سرمي 25 هيدروكسي ويتامين D و فاكتور مهار كنندهي فعال كننده پلاسمينوژن 1 (PAI-1) در بيماران ديابتي
عنوان فرعي :
Correlation Between Serum 25 Hydroxy Vitamin D Level and Plasminogen Activator Inhibitor 1 in Type 2 Diabetic Patients
پديد آورندگان :
بنكداران، شكوفه نويسنده , , حسيني متعظ، سيدجواد نويسنده مركز تحقيقات غدد، بيمارستان قايم، دانشگاه علوم پزشكي مشهد Hosseini Mottaez, SJ
اطلاعات موجودي :
دو ماهنامه سال 1392 شماره 71
كليدواژه :
diabetes , Insulin resistance , inflammation , بيماري قلبي ـ عروقي , Retinopathy , ديابت , فاكتور بازدارندهي فعال كنندهي پلاسمينوژن 1 , هموستاز , ويتامين D
چكيده فارسي :
مقدمه: كمبود ويتامين D به عنوان يكي از علل افزايش دهندهي خطر بيماريهاي قلبي ـ عروقي در بيماران ديابتي مطرح شده، ولي سازوكار قطعي آن مشخص نيست. دخالت در سازوكارهاي هموستاتيك و التهابي از علل احتمالي براي نقش كمبود ويتامين D در ايجاد بيماريهاي قلبي ـ عروقي است. از سوي ديگر افزايش سطح فاكتور مهاركنندهي فعال كننده پلاسمينوژن 1PAI-1)) از موارد شناخته شده براي افزايش خطر بيماريهاي قلبي ـ عروقي در بيماران ديابتي است. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطهي كمبود ويتامين D با سطح PAI-1 به عنوان يكي از شاخصهاي هموستاتيك بود. مواد و روشها: 180 بيمار ديابتي تيپ 2 در پژوهش حاضر انتخاب شدند. رابطهي سطح PAI-1 و ميزان 25 هيدروكسي ويتامين Dو همچنين، ساير شاخصهاي خطر بيماري قلبي ـ عروقي شامل قند خون ناشتا، ليپيدها، هموگلوبين گليكوزيله، كراتينين و ميزان ميكروآلبومينوري در اين بيماران بررسي گرديد. يافتهها: رابطهي معنيداري بين سطح سرمي 25 هيدروكسي ويتامين D با PAI-1 وجود نداشت. سطح PAI-1 تنها با ميزان قند خون ناشتا و كلسترول ـ HDL رابطهي مثبت معنيداري داشت و با ساير متغيرهاي خطر بيماريهاي قلبي ـ عروقي مطالعه شده رابطهي معنيداري نداشت. نتيجهگيري: به نظر نميرسد سطح سرمي ويتامين D رابطهاي با ميزانPAI-1 در بيماران ديابتي داشته باشد، ولي اين نتيجه نياز به بررسي بيشتر توسط پژوهشهاي كلينيكي وسيعتر دارد.
چكيده لاتين :
Introduction: Retinopathy is the most common long-term complication of diabetes mellitus, and diabetic retinopathy is a complex disease, in which that inflammation plays a critical role. The aim of this study was to evaluate the association between insulin resistance as a known inflammatory marker and diabetic retinopathy in type 2 diabetes. Methods and Materials: In this study 342 patients with type 2 diabetes were enrolled, and their demographic data were recorded. HbA1c, FBS, lipid profiles and insulin levels were measured for all patients. Insulin resistance was calculated by the homeostatic model assessment of insulin resistance(HOMA-IR) formula. Following ophth almologic examination (fundoscopy) patients were divided according to retinal invol vement. The relation between HOMA-IR with diabetic retinopathy was evaluated. Results: Mean age of patients was 55.05± 9.8 years, and 30.4% of all patients had diabetic retinopathy. This analysis showed that HbA1c and duration of diabetes are the only independent predictive factors for diabetic retinopathy. Insulin resistance was not significantly different between patients with and without retinopathy but median level of HOMA–IR was significantly higher in patients with diabetic proliferative retinopathy compared with patients with non proliferative diabetic retinopathy (2.1(0.7-6.6) Vs 1.2(0.5-2.8), P=0.021). Conclusions: This data suggests that the insulin resistance may play a role in diabetic retinopathy in type 2 diabetes.
عنوان نشريه :
غدد درون ريز و متابوليسم ايران
عنوان نشريه :
غدد درون ريز و متابوليسم ايران
اطلاعات موجودي :
دوماهنامه با شماره پیاپی 71 سال 1392
كلمات كليدي :
#تست#آزمون###امتحان