حقوق نجات دهنده در معاهدات بين‌المللي نجات دريايي و قانون دريايي ايران

The Rights of the Salvor in Salvage Conventions and Iranian Marine Act

نجات دريايي عبارتست از فرآيندي كه به موجب آن يك كشتي، محموله آن يا ساير اموال از مخاطرات رها مي‌شوند و نجات دهنده به كسي گفته مي‌شود كه مبادرت به عمليات نجات مي‌كند، بدون آن كه شناور به او تعلق داشته يا از اعضاي اصلي شناور به شمار آيد. نجات دريايي ممكن است با قرارداد يا بدون قرارداد باشد. در قرارداد نجات دريايي، مالك اموال در خطر و نجات دهنده، قراردادي را پيش از آغاز عمليات نجات مي‌بندند كه در آن، مبلغ پرداختي به نجات دهنده معلوم مي‌شود. در نجات بدون قرارداد، رابطه ايشان قانوني است و نجات دهنده براي دريافت پاداش، بر اساس عمليات نجات و ارزش اموال نجات يافته بايد نزد دادگاه صالح، اقامه دعوي كند. سه شرط براي صدور حكم به نفع نجات دهنده لازم است: اموال بايد در مخاطره باشند. خدمات ارايه شده براي نجات، داوطلبانه بوده و عمليات نجات مفيد باشد. دادگاه عوامل ديگري مانند سختي عمليات نجات، خطري كه نجات دهنده پذيرفته، مخاطره‌اي كه اموال را تهديد كرده، ارزش اموال نجات يافته و تاثيرات زيست محيطي عمليات نجات را براي تعيين ميزان پاداش در نظر مي‌گيرد. در خصوص نجات دريايي، دو معاهده مهم بين‌المللي وجود دارد كه عبارتند از معاهده 1910 بروكسل و 1989 لندن. ايران عضو هر دو معاهده مي‌باشد و اين مقاله با در نظر داشتن آن ها و قانون دريايي به حقوق نجات دهنده مي‌پردازد.

Marine salvage is the process of rescuing a ship, its cargo, or other property from peril. "Salvors" are who carry out salvage to vessels that are not owned by themselves, and who are not members of the vesselʹs original crew. There are two types of salvage: In contract salvage the owner of the property and salvor enter into a salvage contract prior to the commencement of salvage operations and the amount that the salvor is paid is determined by the contract. In pure salvage, there is no contract between the owner of the goods and the salvor. The relationship is one which is implied by law. The salvor of property under pure salvage must bring his claim for salvage in a court which has jurisdiction, and this will award salvage based upon the merite of the services and the value of the salvaged property. In order for a claim to be awarded three requirements must be met: The property must be in peril, the services must be rendered voluntarily, and finally the salvage must be successful in whole or in part. There are several factors that would be considered by a court in establishing the amount of the salvor’s award. Some of these include the difficulty of the operation, the risk involved to the salvor, the value of the property saved, the degree of danger to which the property was exposed, and the potential environmental impacts. There are two conventions on salvage: The 1910 Brussels Convention for the Unification of Certain Rules with Respect to Assistance and Salvage at Sea and The 1989 International Convention on Salvage. Iran is member of these conventions. This article deals with the rights of the salvor in the mentioned salvage conventions and Iranian Marine Act.