اثربخشي درمان گروهي تعامل والد- كودك بركاهش نشانه‌هاي اختلال اضطراب جدايي دانش‌آموزان

Effectiveness of Group Parent- Child- Interaction Therapy on Reducing Symptoms of Separation Anxiety Disorder in Students

پژوهش حاضر به بررسي اثربخشي درمان گروهي تعامل والد- كودك به دو شيوه مادر و فرزند و فقط مادران بر كاهش نشانه‌هاي اختلال اضطراب جدايي پرداخته است. جامعه آماري شامل دانش‌آموزان پسر 7 تا 9 ساله شاغل به تحصيل در دوره ابتدايي شهر اصفهان بود كه در مطالعه همه‌گيرشناسي كه توسط محققين پژوهش حاضر انجام گرفت به عنوان كودكان مبتلا به اختلال اضطراب جدايي شناسايي شده بودند. بنابراين از ميان آنها 45 نفر به طور تصادفي انتخاب و در سه گروه 15 نفري (دو گروه آزمايشي و يك گروه گواه) گمارده شدند. طرح پژوهش طرح آزمايشي ميداني با پيش آزمون- پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. براي ارزيابي اضطراب جدايي از پرسشنامه اضطراب جدايي كودكان اسپادا و همكاران و مصاحبه باليني استفاده شد. گروههاي آزمايشي (شامل گروه مادر و كودك و گروه فقط مادر) در 10 جلسه تحت درمان گروهي مبتني بر تعامل والد- كودك قرار گرفتند. پس از اعمال مداخله‌روي دو گروه آزمايشي مجدداً ميزان اضطراب جدايي سه گروه (گروههاي آزمايشي و گواه) سنجيده شد. همچنين پس از 8 هفته از آزمودني‌ها پيگيري به عمل آمد. نتايج تحليل كواريانس و آزمون پيگيري بونفرني بيانگر كاهش معني‌دار اضطراب جدايي گروههاي ‌آزمايشي (گروه مادر و كودك و گروه فقط مادر) در مقايسه با گروه گواه مي باشد و اين بهبودي در پيگيري 8 هفته بعد همچنان باقي بود.

This study evaluated the efficacy of group parent-child- interaction therapy with mother – alone and mother-child particpants, in reducing symptoms of separation anxiety disorder. The statistical population was male students from 7 to 9 year-old with separation anxiety disorder studing in primary schools of Isfahan. They were diagnosed as having separation anxiety disorder at the epidemiological study stage. Therefore, among all of them 45 cases were randomly selected and divided into 3 groups (two experimental and one control group). The experimental method with pretest-posttest and followed up with a control group design was used. Espada et al Separation Anxiety Inventory and clinical interview for assessment of children were used. Experimental groups (including mothers with their childrenʹs and mothers alone) were treated in 10 sessions based on parent-child interaction therapy. After the intervention, separation anxiety was measured in three groups (experimental and control group). After 8 weeks, the follow-up tests were administered. The Results of covariance analysis and follow up Bonferni test indicates a significant difference was between separation anxiety in experimental groups and control group. The effect of treatment was maintaines 8 weeks later