خودكارآمدي، حمايت اجتماعي و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

Self-efficacy, Social Support and Quality of Life in Patients with Type II Diabetes

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش خودكارآمدي و حمايت اجتماعي در كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. روش: نمونه شامل 160 نفر از مراجعان به انجمن ديابت ايران بود. اجراي كار به صورت فردي بوده، پس از نمونه گيري، با افراد منتخب تماس گرفته شده و توضيحات لازم در مورد پژوهش به آنها داده شده و در صورت تمايل آنها به شركت در تحقيق، پرسشنامه ها به آدرس محل سكونت آنها ارسال شد. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس خودكارآمدي، مقياس حمايت اجتماعي، مقياس كيفيت زندگي و مقياس رفتارهاي مراقبت از خود بوده است. يافته ها: نتايج حاصل از آزمون همبستگي نشان داد خودكارآمدي و حمايت اجتماعي با كيفيت زندگي رابطه منفي معنادار دارند. نتايج تحليل رگرسيون گام به گام در پيش بيني كيفيت زندگي حاكي از آن است 14 % واريانس متغي?ر كيفيت زندگي توسط خودكارآمدي و زير مقياس فرد مه?م ديگر حمايت اجتماعي تبيين م يشود. نتيجه گيري: پژوهش حاضر و پژوهشهايي از اين دست پشتوانه تجربي لازم را در زمينه برنامه ريزي جهت ارتقا كيفيت زندگي و سازگاري بيماران و اتخاذ تدابير درماني مناسب فراهم م يكند.

The aim of this study was to investigate self-efficacy, social support, and quality of life in patients with type II diabetes. 160 adults were selected from clients to the Iranian Diabetes Society. After sampling, the participants received the required information about the research. Questionnaires were sent to those who were willing to participate in the research. Participants completed General Self-Efficacy Scale, Perceived Social Support, and D-39. Results revealed negative correlations between self-efficacy, social support and quality of life. Results of stepwise regression analysis showed that self-efficacy and social support could explain 14% of variance of quality of life in type II diabetics. The results can provide empirical support for planning to promote quality of life and adjustment in patients and devising psychological interventions.