بررسي و نقد رابطه خدا و جهان آفرينش در آراي مقدم ويتگنشتاين

The Question of the Relation between God and Nature in Wittgenstein’s Early Thoughts

پرسش‌گري از خدا و جهان آفرينش توسط لوديگ ويتگنشتاين يكي از پر رمز و رازترين و در عين حال كم‌دامنه‌ترين كنش‌هاي فلسفي اوست كه واكاوي حدود و ثغور آن مي‌تواند در روشن‌شدن بسياري از زواياي فكري اين فيلسوف موثر باشد. خداي ويتگنشتاين، در ديدگاه اوليه او، آشكارگي در عالم ندارد. او در بررسي دقيقي به بي‌نسبت‌بودن زبان و تعابير متافيزيك، اخلاق و مواردي از اين سنخ، با جهان پيرامون مي‌رسد و وجود هرگونه سخن محصلي را در اين باره مردود مي‌داند. اما تدقيق مرزهاي جهان و زبان توسط وي و نوع چيدمان نسبت‌هاي زباني تسري داده شده به رابطه خدا و جهان، علي‌رغم پي‌ريزي بنياني موضوع، چندان كاربرد عملي ندارند. به نحوي كه شيوه پردازش ويتگنشتاين در اين عرصه تبديل به نسخه‌اي شده كه وي آن را بر اساس دل‌خواسته‌هاي زبان خويش ترسيم كرده است. مي‌توان گفت كه جدا از دعوي واقع‌گرايي و غير واقع‌گرايي در تحليل موضع وي، رويكرد او در اين عرصه رويكردي انتزاعي و البته از حيث مفهومي معنويت‌گرايانه به شمار مي‌آيد.

The question about the relation of God and the nature is one of the most intricate but less prevailed philosophic thoughts of Ludwig Wittgenstein, a proper understanding of which is helpful in acquiring a thorough knowledge of his theories. In early thoughts of Wittgenstein, God does not preserve a natural revelation. In a delicate analysis, he unravels language, metaphysics, ethics and the like from the nature and rejects any statement that attempts to necessitate any connection between them. Nevertheless, sketching the borders he had presumed to exist between nature and language and the linguistic assortments he had spanned to the relation of God and nature is not of much scientific value and can only serve as a way of theoretical conceptualization. He has developed a variety based on his personal linguistic preferences. Regardless of being realistic or unrealistic, he has an abstract approach that is based on spiritual concepts.