بررسي آراي جان فينبرگ و علامه طباطبايي در باب مسيله شر

Study of the Thoughts of John Feinberg and Allameh Tabataba’i about Evil

مسيله شر از مهم‌ترين مسايل فلسفه دين است. بر مبناي اين مسيله، وجود شرور با سه صفت الهي يعني علم مطلق، قدرت مطلق، و خير مطلق بودن در تعارض است. جان فينبرگ، فيلسوف دين معاصر، مسيله شر را به دو مسيله فلسفي ـ كلامي و ديني تقسيم مي‌‌كند و مسيله فلسفي ـ كلامي را نيز داراي دو صورت منطقي و قرينه‌‌اي مي‌‌داند. او بر اساس مباني خود درباره اختيار و نظريات اخلاقي به شر اخلاقي پاسخ مي‌‌گويد. فينبرگ بر اساس نظم طبيعي به شر طبيعي مي‌‌پردازد. او به مسيله قرينه‌‌اي با توجه به ماهيت استدلالات استقرايي و احتمالاتي و همچنين محدوديت‌هاي دانش بشر پاسخ مي‌‌دهد. علامه طباطبايي در سايه نظام احسن به مسيله شر پاسخ مي‌‌دهد و شر را عدمي مي‌‌داند. در اين مقاله به وجوه اشتراك و افتراق ديدگاه‌‌هاي اين دو انديشمند و ارزيابي آن‌ها مي‌‌پردازيم.

The problem of evil according to which the existence of evils are in apparent contradiction with three divine attributes namely omniscience, omnipotence and omnibenevolence is one of the major issues in philosophy of religion that has been studied by many scholars. John Feinberg does not consider the problem of evil in one dimension only; rather he divides the evil into two philosophical-theological and religious problems and also holds that the former problem has two forms: the logical and the evidential forms. He responds to the moral problem of evil according to his views about freewill and ethical theories. Feinberg deals with the natural evil according to the theory of natural order. He responds to the evidential problem with respect to the nature of inductive and probability arguments and also the limits of human knowledge. On the other hand, Allameh Tabataba’i responds to the problem of evil as privation of good into the best world. In this paper will examine the similarities and differences between the said two scholars.