بررسي كاركرد تقويمي اگو در پديدارشناسي استعلايي هوسرل

An Examination of the Constitutive Application of Ego in Husserl’s Transcendental Phenomenology

بخش عمده اي از تلاش هاي هوسرل در توصيف نحوه عملكرد آگاهي، به بحث اگو و چگونگي كاركرد تقويمي آن اختصاص يافته است. هدف اين نوشتار اين است كه نقش اگو در پديدارشناسي استعلايي هوسرل و جايگاه محوري آن به عنوان «قطب اين همان اعيان آگاهي» بازخواني و بررسي شود. از طريق مطالعه ي سير تطور و تكامل مفهوم اگو در انديشه هوسرل و با توصيف و تحليل ديدگاه وي در مورد نقش و كاركرد اگو، ويژگي تقويمي آن به بحث گذارده خواهد شد. ادعاي اين مقاله اين است كه اگرچه هوسرل همواره خود را يك دكارتي مي دانست، اما نقدي كه بر تلقي دكارتي «اگو» دارد روشنگر تمايز پديدارشناسي استعلايي وي از فلسفه «واقع گرايي استعلايي» دكارت است. در پايان اين نوشتار، نتيجه گرفته مي شود كه هوسرل با انتقال پديدارشناسي خود از رويكرد «ماهوي» به رويكرد «استعلايي» از طريق كاركرد تقويمي اگو، به ذهنيت استعلايي به عنوان منشا هر معنا و برسازنده جهان عيني دست مي يابد. وي اگو استعلايي را در حكم زيرنهادي براي عادات، باورها و كنش هاي هر شخص دانسته و آن را تنها شرط امكان فهم جهان مي داند.

The major part of Husserl’s attempts to describe the mode of consciousness has been devoted to Ego and its constitutive application. The purpose of this paper is firstly to review the role of Ego in Husserl’s transcendental phenomenology and its central place as the core of consciousness and secondly to examine it. Through the study of development of the concept of Ego in Husserl’s thought, and by describing and analyzing his view regarding the role and application of Ego, its constitutive feature will be discussed. The central contention of this paper is that although Husserl regards himself as a Cartesian, he criticizes Descartes concerning the concept of Ego. This criticism indicates the distinction between the transcendental phenomenology and the transcendental realism. At the end of this paper, it will be concluded that Husserl by moving from the essential attitude to the transcendental attitude through the constitutive application of Ego, achieves the transcendental subjectivity as the origin of every meaning and the real universe. From Husserl’s point of view, the transcendental Ego is the origin of one’s customs, beliefs and normative behavior and he considers it as the only condition for perceiving universe.