كليدواژه :
cultural imperialism , globalization , امپرياليسم فرهنگي , cultural resistance and reconstruction , جهاني‌شدن , مقاومت و بازسازي فرهنگي
چكيده فارسي :
جهاني‌شدن پديده‌اي است كه از دهه‌هاي پاياني قرن بيستم بر مسايل جهاني، ملي و حتي فردي سايه انداخته و بيش از هر پديده ديگري، توجه برنامه‌ريزان و پژوهشگران حوزه‌هاي مختلف را به خود جلب كرده است.
مقاومت فرهنگي و تاكيد بر فرهنگهاي متمايز و متفاوت، راهكار بقا و ادامه حيات مللي است كه تصميم دارند با وجود بهره‌برداري از دستاوردهاي اقتصادي، سياسي و فنّاورانه غرب، در راستاي انطباق اين دستاوردها با ويژگي‌هاي ملي، محلي و نژادي خود اقدام كنند.
پس از پايان جنگ سرد، رويكرد‌هاي معناگرا در عرصه روابط بين‌الملل مطرح شد. در حال حاضر ايجاد امنيت در سطح جهاني، مساعي جهاني را مي‌طلبد و دولتها ديگر نمي‌توانند مانند گذشته، تنها به امنيت داخلي خويش فكر كنند. هزاره جديد، بيش از هر دوراني در تاريخ جوامع انساني، بازيگران ملي و فرا ملي را به «جهاني انديشيدن و محلي عمل كردن» فرا مي‌خواند.
بر خلاف رويكرد‌هاي واقع‌گرايانه، فرهنگ و قدرت نرم گفتمان جديد، جايگاه اصلي را به خود اختصاص داده است و قدرت نرم كشور‌هاي در حال توسعه، به خصوص جمهوري اسلامي ايران، بزرگ‌ترين مولّفه امنيت ملي را از فرهنگ اسلامي و انقلابي موجود الهام گرفته و به عنوان ذخيره الهي مايه قوام و اقتدار كشور است. بنابراين، در صورت مواجهه صحيح با پديده جهاني‌شدن و تاثير و تعامل مثبت فرهنگ و هويت ملي بر اين جريان و شناخت و برخورد علمي و آگاهانه با جلوه‌هاي آشكار آن و استفاده بهينه از فرصتهاي حاصل، فرايند جهاني‌شدن مي‌تواند عاملي باشد براي توانمندي و برتري فرهنگهاي ملي و محلي و امكاني براي توسعه و تعميق فرهنگ و ارزشهاي ديني و انقلابي و احياي باورهاي فرهنگي كشور.
چكيده لاتين :
Globalization is a phenomenon that has been having its effects on global, national and even personal considerations since the last decades of the 20th century on, catching the plannersʹ and researchersʹ attention in different fields more than any other phenomenon. Cultural resistance and emphasizing the merits of various cultures constitutes a way for the survival of nations who are decided to acclimatize the Westʹs economic, political and technological achievements with their own national, local and ethnic characteristics, despite the fact that they are already using the Westʹs achievements. After the end of the Cold War, meaningful approaches emerged in the field of international relations. At the present time, establishing security on an international level requires efforts to be made internationally, and as in the past, states no longer are able to think only of their own domestic security. More than any period of time in the history of human communities, the new millennium invites national and transnational actors "to think globally and to act locally". Unlike realistic approaches, the culture and soft power as revealed in the new discourse, has managed to occupy a very high status, and the present Islamic and revolutionary culture has inspired the soft power of the developing countries with the greatest parameter of national security, which causes the country to be consistent and authoritative. Therefore, in case of dealing properly with globalization, of employing the interaction between culture and national identity and its effect on globalization, of understanding and dealing with its obvious manifestations in a scientific and knowledgeable manner, and finally of making optimal use of the resulted opportunities, the process of globalization can serve as a factor to enable the national and local cultures, and develop the religious and revolutionary values and culture, and rejuvenate the countryʹs cultural beliefs.
