مطالعه‌ي گونه شناسي، عناصر و اجزاي معماري ايران در دوره ساساني

the study of iranian architectural typology and elementʹs in the sassanid period

معماري اسامي ايران تداوم طبيعي معماري دوره ساساني است و شناخت و مطالعه اين معماري مي تواند راه گشاي ما در شناخت معماري دوره اسامي و جنب ههاي مختلف آن باشد. متاسفانه علي رغم اين مهم معماري اين دوره به طور شايسته و جامع شناسايي و مطالعه نشده و ابهامات اساسي در خصوص سير تحول و تكامل اين معماري، تاريخ گذاري بناهاي بر جاي مانده، گون هشناسي، عناصر و اجزا، تكنيك ها، شيوه هاي معماري و موارد ديگر وجود دارد. معماري ساساني در حقيقت تداوم و تكامل معماري اشكاني است. تمركز توان معماري به ساخت بناي كاخ ها و معابد)در كنار تنوع گسترده اي از بناها با كاركردهاي مختلف(، استفاده از نقشه هايي با عنصر مسلط ايوان، گنبدخانه و صحن، توانايي بسيار در برپايي سازه هاي طاق و گنبد، استفاده استادانه از مصالح در دسترس، به ويژه سنگ لاشه و ماط گچ، استفاده گسترده و هنرمندانه از تزيين گچ بري و موارد ديگر از شاخصه هاي معماري ايران دوره ساساني است كه در اين مقاله به آن پرداخته ميشود.

Iranian Islamic architecture is a natural continuation of the Sassanid architecture and understanding of this architecture can guide us in understanding various aspects of Iranian architecture during the Islamic periods. Despite the importance, Sassanid architecture is not well studied and there are major uncertainties about the evolution of this form architecture including Buildings dating, Building typology, Elements and components, Techniques, Architectural styles and other items. Sassanid architecture is a continuation and evolution of Parthian architecture. The main focus in this architecture is to build palaces; Using plans with the dominant element of Ivan; high Ability in vault and dome structures; Masterful use of available materials; Extensive and artistic use of stucco ornament and Other items are Sassanid Architectural characteristics that Are studied in this paper