مباني و روش تفسيري ابن سينا

The Basis and Method of Avicennaʹʹs Interpretation

در اين مقاله ضمن احصاي آثار تفسيري ابن سينا و اقسام آنها از سبك، روش و گرايش تفسيري او سخن گفته ايم. سبك تفسيري او متفاوت و در نهايت ايجاز است. تفاسير او فاقد مقدمه و طرح بحث و مباحث لغوي اند ، اما در همه آنها از موضوع وهدف سوره سخن رفته است. روش تفسيري وي عقلي و در راستاي اثبات هماهنگي عقل و دين و يا قرآن و حكمت است. گرايش تفسيري او فلسفي و از بارزترين مصاديق آن است. تفسير قرآن او تاويل فلسفي و از نوع تطبيق قرآن با فلسفه است. قرآن سراسر اسرار است و از طريق ممارست و تبحر در دانش هاي فلسفي و حكمي مي توان به اين اسرار دست يافت. اين فيلسوف در پي اثبات هم سويي عقل و فلسفه با دين و قرآن است و گرايش تفسيري او تاويل فلسفي صرف است.

This paper aims to survey Avicennaʹs various exegesis works and to study his writing style, method and inclination. His exegesis style is different and ultimately is called laconism. This exegesis lacks introduction, controversial pattern and lexical debate, however all of them proceed to the subject and objectives of the surah. Avicennaʹs exegesis method is rational and is directed to prove the coordination between intellect and religion and or Quran and wisdom. His exegesis inclination is philosophical and is of the most evident one. Avicenna interprets Quran philosophically and compares it with philosophy. Quran is full of mysteries throughout and one can attain them by practice and also skill in philosophical and wisdom knowledge. This philosopher tries to prove the conformity of intellect and philosophy with religion and Quran and his exegesis inclination which is mere philosophical interpretation.