از مباني فن و حرفه تا تكنولوژي در آموزش، با تاكيد بر معماري

From the Basics of Technique and Profession to Technology in Education with an Emphasis on Architecture

امروزه آموزش فن، حرفه و تكنولوژي از مسيله‌ي آموزش عالي در سطح كشور جدا نيست. پس از رنسانس و به دنبال انقلاب صنعتي و تقابل تكنولوژي و فرهنگ، چارچوب فكري خاصي در آموزش مطرح شد كه تغيير مباني آن را در پي داشت. به واسطه‌ي پديداري عالم و آدم جديد، ارتباط حقيقي نظر و عمل از بين رفت، در صورتي كه در گذشته حرفه‌آموزي به شيوه‌ي اجتماعي تحقق مي‌يافت. يعني بين سه محور توليد، نظر و عمل، پيوندي تنگاتنگ وجود داشت و مجوز ورود به حرفه، مستلزم تخلق به اخلاق الهي بود. در آن زمان مراد از نظر، حضور در ساحت قدس بود و عمل، به فلسفه‌هاي عمل‌گرا و كاربست تكنولوژي در معناي امروزي آن محدود نمي‌شد. ارتباط آ نها با انسان نيز يكطرفه نبود. ولي امروزه در غياب رويكردهاي ماهوي نسبت به تكنولوژي و حضور بلامنازع ديدگاه‌هاي ابزاري در آموزش و نيز عدم تطابق روش‌هاي استاد شاگردي در حرفه‌آموزي گذشته با شرايط اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي امروزي، بازانديشي نقادانه در اين خصوص ضروري مي‌نمايد. روش تحقيق اين مقاله از نوع كيفي و راهبرد آن تحليلي و تطبيقي است، كه وجهي تجربي شامل تجارب مستقيم نگارنده در زمينه‌ي تحصيل و آموزش را نيز دربردارد. نتيجه‌ي اين مقاله زمينه‌اي نظري را فراهم مي‌كند تا هدايت و نظارت بر مواجهه‌ي مباني فن، حرفه و همزاد امروزيش تكنولوژي را، در جهت تلفيق با نگاه فرهنگي جامعه و حصول به اهداف غايي آموزش، با تاكيد بر معماري را محقق شود.

Today, the education of technique, profession and technology is not generally separated from the issue of higher education in our country. Following the Renaissance and the industrial revolution and the interaction between technology and culture, a particular idea in education was made, resulting in changes in its fundamentals and basics. Talk backs to the point that due to the new birth of universe and man, true connections between theory and practice have been disappeared, while in the past, professional learning was realized by community practices. It means that there was a tight bound between the three axis of production, theory and practice, which permitted the entry into the divine ethics. At that time, the meaning of presence was to be in holy divine, and the pragmatic philosophies and applying the technology was not limited in the modern sense. Also, there was not a oneway communication with humans. But today in the absence of substantive approaches to technol- ogy and undisputed presence of its instrumental views in instruction, in one hand, and mismatching the methods of master - apprentice in professional training in the past with today’s social, economical and cultural condition in the other hand, the importance of critical rethinking is necessary to regard. The search system of this research is qualitative and the strategy is comparative and ana-lytic, which also includes the author’s direct experiences in education and training fields. The result of this paper provides a theoretical background, so that guide and monitor exposure on the basics of technique and vocation and its today’s sibling, technology, will be achieved in the direction of integrating with society and the achievement of the final goals of education, with an emphasis on architecture.