صلاحيت بين فرهنگي، ضرورتي ناشناخته در آموزش علوم پزشكي: مقاله مروري

Cross-Cultural Competence, an Unknown Necessity in Medical Sciences Education; a Review Article

مقدمه: صلاحيت بين فرهنگي به عنوان جزيي بنيادي از حرفه‌اي‌گرايي (Professionalism)، در حوزه علوم پزشكي به دليل تنوع فرهنگي مراجعين (به خصوص دانشجويان و بيماران) جايگاه منحصر به فردي دارد. با وجود اهميت فراوان اين صلاحيت هنوز ابعاد آن در كشور ناشناخته مانده است. لذا در اين مطالعه به تبيين صلاحيت فرهنگي، اهميت آن در جامعه پزشكي، چگونگي سنجش و آموزش آن و جايگاه آن در ايران پرداخته شده است. روش‌ها: دراين مقاله مروري ابتدا منابع كتابخانه‌اي و اينترنتي مختلف نظير سايت‎هاي sceince direct، magiran، SID، pub med، Proquest با كليد واژه‌هاي فارسي و انگليسي صلاحيت بين فرهنگي، سنجش، آموزش و اعضاي هيات‌علمي به صورت تركيبي و مجزا جستجو و پس از مرور مقالاتي كه با موضوع ارتباط بيش‌تري داشتند، انتخاب و مطالب آن‌ها استخراج شد. نتايج: از مجموع 131 مقاله بررسي شده مستندات 68 مقاله مرتبط و معتبر استخراج شد. با توجه به ابعاد مختلف موضوع، در سه طبقه،"اهميت صلاحيت بين فرهنگي، آموزش صلاحيت بين فرهنگي و ارزيابي صلاحيت بين فرهنگي" دسته‌بندي گرديد . صلاحيت فرهنگي مجموعه‌اي از دانش، نگرش و رفتارهاي مناسب است كه همراه با هم به كار مي‌روند و فرد را قادر مي‌سازند تا به طور موثر در شرايط متفاوت فرهنگي كار كند. در حوزه مراقبت، پيوند واضحي بين صلاحيت فرهنگي، بهبود كيفيت، پيشرفت پيامدهاي سلامتي و حذف نابرابري‌هاي قومي وجود دارد. در حوزه آموزش، يك دانشكده مناسب از نظر فرهنگي، مكاني است كه براي توسعه فردي دانشجويان فرصتي ارايه داده و امكان توسعه گروه‌هاي مختلف فرهنگي را تسهيل نمايد. بنابراين مدرسان علوم پزشكي بايد نگرش، رفتار و دانش چند فرهنگي به منظور پاسخگويي مناسب به تنوع فرهنگي مراجعين (به خصوص دانشجويان و بيماران) داشته باشند. نتيجه‌گيري: با توجه به اين كه متغيرهاي فرهنگي در كشور ما متاثر از عوامل گوناگوني است، ضروري است كه اين پديده در شرايط فرهنگي ما بررسي شود و در خصوص راه‌كارهاي آموزشي و سنجش آن در اساتيد و دانشجويان برنامه‌ريزي جامعي صورت گيرد.

Introduction: Cross-cultural competence as a core component in professionalism has a unique role in medical sciences due to cultural diversity clients (especially university students and patients). Despite its importance, yet many aspects of this competence are unknown in our country. Therefore this paper presents a review of cultural competence, its significance in the medical community, and its position in Iran as well as how it is assessed and educated. Methods: In this review article, we searched in library and electronic resources such as Sceince Direct, Magiran, SID, PubMed, and Proquest. Keywords used were cross-cultural competence, assessment, education, and faculty members, both alone and in combination. All documents were reviewed. Then relevant documents were selected and the related content and information were extracted. Results: Out of 131 investigated articles in total, documents of 67 relevent and credible articles were obtained. With regard to the diversity of the aspect of this subject, articles were classified in three categories of “importance of cultural competence”, “cultural competency education,” and “cultural competency assessment”. Cultural competence is a set of congruent behaviors, attitudes, and policies that come together and enable the person to work effectively in cross-cultural situations. In the care area, there is an obvious link between the cultural competence, quality improvement, health outcomes enhancement, and elimination of ethnic inequalities. In the education area, a culturally competent school is a place wherein new opportunities are provided for students in support of individual development as well as different cultural groups. Therefore medical educators must have multicultural attitude, behavior, and knowledge to help different types of clients (especially students and patients) appropriately. Conclusion: Since cultural variables are affected by various factors in our country, it is necessary to investigate this phenomenon in our own cultural setting. Moreover, a comprehensive plan must be developed for its educational strategies and assessment among faculty members and students.