بررسي و تعيين رابطه علّي بين رشد اقتصادي، انتشارات CO2، مصرف انرژي و نسبت اشتغال در ايران

The Study of Relationship between Economic Growth, CO2 Emissions, Energy Consumption and Employment Ratio in Iran

هدف اصلي اين تحقيق بررسي روابط بلند مدت و علّي بين رشد اقتصادي، انتشارات CO2، مصرف انرژي و نسبت اشتغال در ايران با استفاده از الگوي خود توضيحي با وقفه هاي گسترده است. يافته‌هاي تجربي براي ايران در طول دوره‌ 1387-1351 نشان مي‌دهد كه يك رابطه بلندمدت بين متغيرها در سطح معني‌داري 5 درصد در ايران وجود دارد. كشش درآمدي تخمين زده شده از انتشارات CO2 سرانه 0.40 و كشش درآمدي از مصرف انرژي سرانه 71/0 مي‌باشد. نتايج علّيت گرنجر هم نشان مي‌دهد كه هيچ يك از انتشارات CO2 سرانه و مصرف انرژي سرانه باعث تغيير GDP واقعي سرانه نمي‌شود. اما نسبت اشتغال باعث تغيير GDP واقعي سرانه در كوتاه مدت مي‌شود و همچنين فرضيه منحني زيست محيطي كوزنتس در چهارچوب علّيت با استفاده از مدل لگاريتمي در مورد ايران اعتبار ندارد. نتايج نهايي نيز نشان مي‌دهد كه سياست‌هاي حفاظت انرژي ماننـد جيره بندي مصرف انرژي و كنترل انتشارات CO2 مي تواند موجب رشد بازده واقعي در يران گردد.

This paper examines the long run and causal relationship issues between economic growth, carbon emissions, energy consumption and employment ratio in Iran using autoregressive distributed lag model. Empirical results for Iran over the period 1971-2007 suggest an evidence of a long-run relationship between the variables at 5% significance level in Iran. The estimated income elasticity of carbon emissions per capita is 0.40 and the income elasticity of energy consumption per capita is 0.71. Results for the existence and direction of Granger Causality show the neither carbon emissions per capita nor energy consumption per capita cause real GDP per capita in the short run. In addition EKC hypothesis at causal framework by using a logarithmic model is not valid in Iran case. The overall results indicate that energy consumption and controlling carbon dioxide emission are likely to have no adverse effect on the real output growth of Iran.