بررسي سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي نوع دو مراجعه‌كننده به مركز ديابت شهرستان بيرجند در سال 1392

Psychosocial adaptation in patients with type 2 diabetes referring to Diabetes Research Center of Birjand in 2013

زمينه و هدف: ديابت از جمله بيماري‌هاي مزمن مي‌باشد كه مي‌تواند سازگاري جسمي، رواني و اجتماعي بيماران را تحت تاثير قرار دهد. اين مطالعه با هدف بررسي سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي نوع دو مراجعه‌كننده به مركز ديابت شهرستان بيرجند انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي- تحليلي بر روي صد و بيست بيمار ديابتي مراجعه‌كننده به مركز ديابت شهر بيرجند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار گردآوري داده‌ها فرم مشخصات دموگرافيك و پرسشنامه سازگاري رواني اجتماعي با بيماري PAIS بود كه پس از تاييد روايي محتوي توسط ده نفر از اساتيد دانشگاه، پايايي آن به وسيله Cronbach Alpha در بيست نفر از بيماران 94/0 محاسبه شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS ويرايش 15 و آزمونهاي آماري Independent T Test و ANOVA در سطح معني‌داري 05/0p < تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين امتياز كل سازگاري رواني اجتماعي 43/0± 28/1 و در سطح متوسط بود. با افزايش ميزان تحصيلات، ميانگين امتياز سازگاري رواني اجتماعي كل و مولفه‌هاي محيط خانواده، محيط اجتماعي و اختلالات روانشناختي در بيماران به طور معني‌داري افزايش داشت ولي با افزايش ميزان مدت ابتلا به ديابت، ميانگين امتياز سازگاري رواني اجتماعي در مولفه‌هاي محيط‌كار، روابط جنسي و روابط اجتماعي در بيماران كاهش داشت. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي در حد متوسط و متغيرهاي جمعيت‌شناختي از عوامل مرتبط با ميزان سازگاري رواني اجتماعي بيماران ديابتي نوع دو مي‌باشد. انجام برنامه‌ريزي به صورت مداخلات آموزشي و مراقبتي توسط مراكز آموزشي درماني به منظور ارتقاي سازگاري رواني اجتماعي و در نتيجه درمان طبي موثرتر ضروري به نظر مي‌رسد.

Background and Aim: Diabetes is a chronic disease that can affect the physical, psychosocial, and social adaptation of patients. This study aimed to assess the psychosocial adaptation of patients with type 2 diabetes who referred to the Diabetes Research Center of Birjand. Materials and Methods: In this descriptive?analytical study, 120 diabetic patients who referred to the Diabetes Research Center of Birjand in the spring of 2013 were selected through convenience sampling. Data collection tools included Demographic Information Form and Psychosocial Adaptation to Illness Survey (PAIS), whose content validity was confirmed by 10 members of the faculty; its reliability for 20 patients was calculated as 0.94 using the Cronbachʹs alpha. The obtained data was analyzed in SPSS (version 15) using independent t-test and ANOVA at the significant level of P < 0.05. Results: The overall mean score for psychosocial adaptation in the study was 1.28±0.43 which was at a moderate level. As education level increased in participants, the overall mean score for psychosocial adaptation and the components of family environment, social environment, and psychological disorders also increased in a significant way. However, mean scores of psychosocial adaptation in vocational environment, sexual relationship, and social environment decreased along with increase in the duration of diabetes. Conclusion: The results of this study showed that psychosocial adaptation of type 2 diabetic patients was moderate and that demographic factors were effective on psychosocial adaptation of these patients. Therefore, it seems necessary to plan for educational and caring interventions by health centers to enhance psychosocial adaptation, and hence, more effective medical treatment.