سبك اصفهاني در ترازوي نقد تاريخي

Esfahani Light on Historical Cash Balances

سده‌هاي دهم و يازدهم هجري براي شاعران پارسي گوي ايران، نسبت به دوره‌هاي قبل متفاوت بوده است. صفويان كه در اين عصر، فرمانرواي ايران بوده‌اند؛ به عللت اشتغال به هويت سازي و بازآفريني هويتهاي اجتماعي، سياسي و فرهنگي و درگير شدن در جنگهاي مختلف، به شعر و مدح و غزل اهميت چنداني نمي‌دادند. اين عوامل سبب شد كه شاعران مديحه‌سرا و غزل‌پرداز كه بيش و كم به ساختار دربارهاي كهن خو گرفته بودند، به هندوستان مهاجرت كنند و به دربار گوركانيان هند پناه ‌برند. نگارنده در اين مقاله پس از اشاره به پيشينه روابط ايران و هند و بررسي عوامل مذكور، با استناد به شواهد و قراين شعري و تاريخي به زاويه ديد و نگاه خاص صفويان به مدح و غزل و علل مهاجرت و وضعيت زندگي و پيامد مهاجرت شاعراني كه گاه در سروده‌هاي خود هندوستان را چون كشتي نوح در برابر طوفان حوادث مي‌دانستند، مي‌پردازد.

The tenth and eleventh centuries , for Persian poets , were the stormy days in Iran. safavids dynasty , during thes centures , wich had the powerof Iran , didn’t support wery much , for some reasons , the forms of Ghazel and Encomiastic Verse. Accordingly , the Iranian lyrical &encomiastic poets immigrated to Indis and there they Asked for the support of Gurkanian court. In this article , the writer aims at presenting the course of safavids heedlessness to Gazel and encomiastic verse, the immigration reasons and also the poets situations who , in those stormy days , saw India as Noahs ark.