گذري بر نثر غير روايي عرفاني

نثر فارسي، به عنوان قالبي براي بيان انديشه، در طول تاريخ هزار ساله خويش دوره هاي مختلفي را پشت سرگذاشته و جنبه هاي گوناگون معنوي و لفظي را تجربه نموده است. يكي از گونه هاي دلاويز نثر فارسي نوشته هاي عارفانه است. اگر آثار داستاني عرفاني را كه مربوط به حوزه نثر روايي است، جدا كنيم، در حوزه نثرهاي غير روايي عرفاني، با مطالب متعددي از قبيل ترسلات، خطابه ها، مجالس، گونه هاي تعليمي، كوته نوشته ها، نثرهاي ديني، پندنامه ها، سفرنامه، زندگي نامه ها، گزارش ها، مقالات و... مواجه مي شويم؛ اطلاعاتي كه درباره اين گونه ها در كتاب هاي مربوط به تحليل نثر فارسي ارائه شده است، بسيار محدود است؛ لذا، در اين مقاله سعي شده تا با استفاده از منابع معتبر و ارزشمند، اطلاعاتي درباره نثر غيرروايي و مشخص نمودن قلمرو نثرهاي غير روايي عرفاني به معرفي چهره هاي مهم و متون اصلي پرداخته شود.