اثر رالوكسيفن و GnRH-aبر ميزان VEGF در كشت سلول‌هاي ميوم انساني

Effects of Raloxifene and GnRH-a on VEGF expression in cultured human uterine leiomyoma cells

زمينه: ليوميوم شايع‌ترين تومور خوش‌خيم دستگاه تناسلي و عامل خونريزي غيرطبيعي رحمي و علايم فشاري در لگن است. درمان‌هاي مركب از آنالوگ آزادكننده هورمون گنادوتروپين (GnRH-a) و مهاركننده‌هاي انتخابي استروژن در كاهش حجم ليوميوم موثر است. روش‌ها: دوازده نمونه ميوم از زنان با سيكل قاعدگي منظم و در فاز فوليكولار كه تحت عمل جراحي ميومكتومي يا هيستركتومي در بيمارستان امام رضا (ع) قرار گرفتند، به‌دست آمد. بيماران در شش سيكل آخر قاعدگي قبل از جراحي، درمان هورموني دريافت نكرده بودند. اثر درمان با دوزهاي مختلف رالوكسيفن (در پنج گروه به‌ترتيب با غلظت‌هاي 1، 2، 4، 6 و 8 ميكروگرم در ميلي‌ليتر) و GnRH-a (در پنج گروه به‌ترتيب با غلظت‌هاي 50، 100، 200، 300 و 400 ميكروگرم در ميلي‌ليتر) و درمان تركيبي آن‌ها بر ميزان فاكتور رشد عروقي آندوتليال (VEGF) و مهار رشد سلولي بررسي شد. يافته‌ها: در هر سه گروه درمان (گروه با غلظت‌هاي مختلف رالوكسيفن، گروه با غلظت‌هاي مختلف GnRH-a و گروه دريافت‌كننده هر دو داروي رالوكسيفن و GnRH-a)، ميزان VEGF كاهش داشت. كاهش ميزان VEGF در گروه درمان تركيبي 17/79 درصد، در گروه رالوكسيفن 74/64 درصد و در گروه GnRH-a29/55 درصد بود (05/0(P < . ميزان ممانعت از رشد سلولي بين دو گروه به‌طور معنادار متفاوت بود. ميزان ممانعت از رشد سلولي در گروه تركيبي 77/70 درصد، در گروه رالوكسيفن 76/60 درصد و در گروه GnRH-a 83/15 درصد بود (05/0P < ). نتيجه‌گيري: درمان با رالوكسيفن و GnRH-a و تركيب آن‌ها ميزان VEGF را كاهش داده و از رشد سلولي ميوم جلوگيري مي‌كند.

Background: uterine leiomyoma is the most common benign pelvic tumor in women of reproductive age and is frequently associated with abnormal uterine bleeding and pelvic pressure. Combined therapy of gonadotropin-releasing hormone analogue (GnRH-a) and selective estrogen receptor inhibitors (raloxifene) reduce the size of leiomyoma. Methods: Twelve uterine leiomyomas were obtained from pre-menopausal women with regular menstrual cycles in the proliferative phase who underwent abdominal hysterectomy or myomectomy in Imam Reza Hospital. The patients had received no hormonal therapy for at least 6 months before surgery.The comparative effects of treatment with graded concentrations of raloxifene (in five groups with various concentrations of 1, 2, 4, 6 and 8 micrograms per milliliter, respectively) and GnRH-a (in five groups, with concentrations of 50, 100, 200, 300 and 400 micrograms per milliliter, respectively) and combination of these two on Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF) and inhibition of leiomyoma cell proliferation were determined. Results: in the three treatment groups with graded concentration of raloxifene and GnRH-a and combined therapy, VEGF content significantly decreased (P < 0.05). The VEGF decreasing levels in the combined therapy, raloxifene and GnRH-a groups were 79.16%, 64.74% and 55.29%, respectively (p < 0.05). The inhibition of cell growth was significantly different between the two treatment groups (P < 0.05). The inhibition of cell growth in the combined therapy group was 70.77% followed by raloxifene (60.76%) and GnRH-a (15.83%), which indicated a significant difference (P < 0.05). Conclusion: Treatment with graded concentrations of Raloxifene, GnRH-a and combination of both Raloxifene and GnRH-a significantly decreased the VEGF content and proliferation of leiomyoma cells.