بررسي و مقايسه ايهام و گونه‌هاي آن در اشعار خاقاني و حافظ

A Comparative Study on Ambiguity and its uses in the Poems of Khaghani and Hafez

در تحليل شعر هر شاعري، ساخت‌هاي گوناگوني را مي‌توان اختيار كرد و دورنمايه‌ها و عناصر محتوايي و معنايي شعر را توصيف كرد و اين كه تا چه ميزان بكر و ناب هستند و تاثير اين انديشه‌ها و تفكّرات بر تفكّر شاعران آينده چگونه خواهد بود. خاقاني و حافظ، شاعراني هستند كه با قدرت هنرآفريني و خلاقيّت زباني بي‌نظيرشان در خلق صنايع بديعي به ويژه ايهام توانستند سبك و شيوه خاص خود را به وجود آورند كه شعرشان را از اشعار شاعران ديگر متمايز مي‌كند و اين، راز ماندگاري اين دو شاعر در شعر و ادبيّات پارسي است. اين مقاله به بررسي ايهام و گونه‌هاي آن در ديوان دو شاعر مي‌پردازد.

Several structures, themes, content and semantic elements of the poems can be described to analyze the poetry of each poet, and the quality of their pristine and pure conditions and their impact on the thought of future poets would be assessed. Depending on their artistry and linguistic creativity, Khaghani and Hafez were the poets who could create their own specific styles by making rhetoric figures especially ambiguity. This is what makes their poetry distinguished from the others’ and the secret of their poems durability in Persian literature. This paper studies Ambiguity and its different types in the Divans of these two Persian poets