بررسي تغييرات دنداني- اسكلتي متعاقب گسترش كام توسط پيچ هايراكس با تماس دو نقطه‌اي روي دندان‌هاي مولر بيماران 8 تا 13 ساله: يك مطالعه‌ي مقدماتي

Evaluation of skeletal and dental modifications after palatal expansion with two-point Hyrax appliance contact on molar teeth of 8‒13 year-old patients: A preliminary study

چكيده مقدمه: اخيراً درمان‌هاي ارتودنسي به‌سمت ارتوپدي دنداني صورتي و درمان‌هاي بدون كشيدن دندان، گرايش پيدا كرده‌اند. يكي از اين روش‌هاي ارتوپدي، گسترش اسكلتي كام مي‌باشد. هدف اين تحقيق، بررسي تغييرات دنداني و اسكلتي ايجاد شده توسط گسترش عرضي كام به‌وسيله پيچ هايراكس در هر سه بعد بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقدماتي- تجربي 8 بيمار (4 پسر و4 دختر) با متوسط سني 9 سال و 7 ماه مورد بررسي قرار گرفتند. از پيچ هايراكس با بندگذاري روي مولرهاي اول بالا، استفاده شد. فاز فعال درمان حدود 2 ماه و فاز ثبات 4 ماه بود. لترال سفالومتري و سفالومتري‌هاي خلفي- قدامي تهيه و تريس شدند و اندازه‌گيري روي كست‌هاي مطالعه قبل و بعد از درمان انجام شد. مقايسه‌ي ميانگين هر يك از متغيرها توسط آزمون ويلكوكسون در نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 5/10 انجام شد (05/0 = ?). يافته‌ها: بعد عرضي ماگزيلا از نظر دنداني و اسكلتي افزايش يافت. ميانگين افزايش عرض اسكلتي در ناحيه مولرهاي ماگزيلا (6/5 ميلي‌متر) بيش‌تر از ميانگين افزايش عرض در ناحيه كانين‌هاي ماگزيلا (3/2 ميلي‌متر) بود. فك پايين، افزايش ميانگين كمي را در بعد عرضي در ناحيه مولرها (8/4 ميلي‌متر) نشان داد. ميانگين افزايش پيرامون قوس در فك بالا (3 ميلي‌متر) از لحاظ آماري معني‌داري بود (012/0 = p value). در بعد عمودي، خلف ماگزيلا بيش‌تر از قدام آن به‌سمت پــايين جابه‌جا شده بود. افزايش ارتفاع صورت از لحاظ آماري معني‌دار نبود (396/0 = p value) تغيير آماري معني‌دار در موقعيت دندان‌هاي قدامي فك بالا و پايين مشاهده نشد (397/0 ،343/0 = p value) نتيجه‌‌گيري: پيچ هايراكس با تماس دو نقطه‌اي در گسترش عرضي ناحيه‌ي خلف كام موفق‌تر از قدام بود و بر ارتفاع صورت و موقعيت دندان‌هاي قدامي تاثير چشم‌گيري نداشت. كليد واژه‌ها: تكنيك گسترش فك بالا، سوچورهاي كرانيال، قوس دنداني

Abstract Introduction: The current orthodontic treatments have shifted toward the principles of dentofacial orthopedics and nonextraction treatment modalities. One of these orthopedic procedures is the skeletal palatal expansion of the maxilla. The aim of this investigation was to study the skeletal and dental modifications in all the three dimensions by skeletal maxillary expansion with hyrax appliance. Materials and methods: In this preliminary study, 8 patients (4 males, 4 females), aged 8–13 years (mean age 9.7 years), were selected. The appliance used in this study was the Hyrax screw bonded on the first molars of the maxilla. The active phase of the treatment and the retention period lasted for 2 and 4 months, respectively. Lateral and posteroanterior (PA) cephalograms were taken and traced. Measurements were carried out on pre- and post-operative study casts. Wilcoxon test was used to compare means of each variable with SPSS 10.5 (?=0.05). Results: The transverse dimension of the maxilla increased both dentally and skeletally after treatment. The mean increase in skeletal transverse dimension at maxillary molar area (4.8 mm) was greater than that at canine area (3 mm), which was statistically significant. In the mandibles the increase in the transverse dimension at molar area (4.8 mm) was less than that of the maxilla. Arch perimeter of the maxilla increased significantly (3 mm) (p value = 0.012). In the vertical dimension, the posterior maxilla exhibited more downward movement compared to the anterior maxilla. The increase in facial height was not statistically significant (p value = 0.396). There were no significant changes in the positions of maxillary and mandibular incisors (p values = 0.343 and 0.397). Conclusion: The Hyrax appliance, with two-point contact, was more successful in posterior palatal expansion than the anterior area without any significant effect on the facial height and the positions of anterior teeth. Key words: Cranial sutures, Dental arch, Palatal expansion technique