مقايسه ريزنشت در ترميم‌هاي نانوكامپوزيت خلفي با استفاده از سه نوع لاينر مختلف

Evaluation of microleakage in posterior nanocomposite restorations with three types of different liners

چكيده مقدمه: ريزنشت يكي از مهم‌ترين عوامل شكست ترميم‌هاي كامپوزيتي است. استفاده از لاينرها باعث آزاد شدن استرس ناشي از انقباض مي‌شود. هدف اين مطالعه، بررسي تاثير سه نوع لاينر مختلف در ميزان ريزنشت ترميم‌هاي نانوكامپوزيت خلفي بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي- آزمايشگاهي، 48 دندان پرمولر سالم انساني به‌طور تصادفي به 4 گروه تقسيم شدند. روي هر دندان يك حفره‌ي كلاس II تراشيده شد به‌طوريكه لبه جينجيوال 1 ميلي‌متر بالاي (Cementoenamel junction) CEJ قرار گيرد. حفره‌ها با لاينري به ضخامت 1 ميلي‌متر (در گروه I كامپوزيت قابل سيلان Filtex Z350، در گروه II كامپوزيت دوال كيور F2 و در گروه III رزين مديفايد گلاس آينومر (Fuji II Lc) پوشانيده شدند و با نوعي نانوكامپوزيت خلفي (Filtex Z350) با ضخامت 2 ميلي‌متر و با روش افقي ترميم شدند. در گروه IV لاينر استفاده نشد و لايه‌ي اول كامپوزيت با ضخامت 1 ميلي‌متر و لايه دوم با ضخامت 2 ميلي‌متر به‌صورت افقي قرار گرفت و هر لايه 40 ثانيه كيور شد. دندان‌ها در محلول فوشين 2 درصد قرار گرفتند؛ به‌صورت مزيوديستالي برش داده شدند و زير استريوميكروسكوپ و براساس ميزان نفوذ رنگ در آن‌ها بررسي شدند. براي مقايسه داده‌ها از آزمون‌هاي غيرپارامتريك كروسكال واليس و من ويتني استفاده شد (05/0 = ?). يافته‌ها: يافته‌هاي مطالعه نشان داد كه اختلاف معني‌داري در ميزان ريزنشت بين گروه‌ها وجود دارد (048/0 =p value ). ميانگين ريزنشت در گروه I با لاينر كامپوزيت قابل سيلان بيش‌تر از بقيه گروه‌ها بود. ميانگين ريزنشت گروه III با رزين مديفايد گلاس آينومر از تمام گروه‌ها كم‌تر بود و تنها با گروه I اختلاف معني‌دار داشت (006/0 =p value ). نتيجه‌‌گيري: طبق نتايج مطالعه‌ي حاضر، هيچ‌كدام از لاينرهاي مورد استفاده نتوانستند ريزنشت ترميم‌هاي نانوكامپوزيت خلفي را به‌طور كامل حذف كنند. در سه گروه داراي لاينر نيز تفاوتي از نظر ريزنشت وجود نداشت. كليد واژه‌ها: نشت دنداني، نانوكامپوزيت‌ها ، لاينر حفره دنداني

Abstract Introduction: Microleakage is one of the most important reasons for the failure of composite resin restorations. Use of liners releases the stresses of polymerization shrinkage. The aim of this study was to evaluate microleakage of posterior nanocomposite restorations with three types of liners. Materials and methods: In this in vitro study forty-eight sound human premolars were randomly assigned to four groups. Classic class II cavities were prepared with gingival margins 1 mm coronal to the CEJ. Cavities were lined in group I with Filtek Z350 flowabl composite resin, in group II with F2 dual-cured composite resin and in group III with Fiji II LC resin-modified glass-ionomer; no liner was placed in cavities in group IV. All the teeth were restored with a posterior nanocomposite (Filtek Z350) to a thickness of 2 mm using horizontal technique except the teeth in group IV in which first a 1-mm layer was placed, followed by a 2-mm second layer; each layer was light-cured for 40 seconds. The teeth were immersed in 2% fuchsin dye, sectioned mesiodistally and observed under a stereomicroscope for dye penetration. Data was analyzed with non-parametric Kruskal-Wallis and Mann-Whitney tests (?=0.05). Results: Statistically significant differences were observed between the groups (p value = 0.048). Group I (lined with flowable composite) exhibited maximum leakage; group III (lined with resin-modified glass-ionomer) exhibited the minimum microleakage, which was significantly different only from Group I (p value = 0.006). Conclusion: The results of this study indicated that none of the liners under study could thoroughly eliminate microleakage of posterior nanocomposites. No differences were observed in microleakage between the groups with liner application. Key words: Dental cavity lining, Dental leakage, Nanocomposites