آگاهي، نگرش و تجربه‌ي برخورد نسبت به كودك آزاري در دندان‌پزشكان شهر اصفهان

Knowledge of, attitudes toward and experience about child abuse among dentists in Isfahan

چكيده مقدمه: دندان‌پزشكان از جايگاه ويژه‌اي براي تشخيص و گزارش‌دهي موارد كودك آزاري برخوردارند، زيرا بيش از نيمي از موارد كودك آزاري در ناحيه سر و گردن اتفاق مي‌افتد. هدف مطالعه‌ي حاضر بررسي دانش، نگرش وتجربه‌ي برخورد دندان‌پزشكان پيرامون موارد كودك آزاري و بي‌توجهي بود. مواد و روش‌ها: پژوهش انجام شده توصيفي- تحليلي بود. نمونه‌گيري آن به‌صورت چند مرحله‌اي (خوشه‌اي- سيستماتيك) از مطب‌‌ها و درمانگاه‌هاي شهر اصفهان و هم‌چنين دانشگاه علوم پزشكي اصفهان انجام شد. ابزار پژوهش يك پرسش‌نامه خود ايفا بوده كه از 134 دندان‌پزشك عمومي و 40 متخصص دندان‌پزشكي اخذ گرديد. داده‌هاي به‌دست آمده با آناليزهاي اسپيرمن، پيرسون، واريانس يك‌طرفه و فريدمن در سطح اطمينان 95/0 بررسي شد. يافته‌ها: آگاهي دندان‌پزشكان راجع به انواع و علايم كودك آزاري پايين بود. دندان‌پزشكان نگرش مطلوبي پيرامون اين موضوع در دندان‌پزشكي داشته و تمايل زيادي براي تشخيص و گزارش‌دهي موارد مشكوك آن به مراجع قانوني نشان دادند (ميانگين نمره‌ي نگرش 1/15 از 20بود). زنان اهميت اين موضوع را در دندان‌پزشكي بيش‌تر درك مي‌كردند و تمايل بيش‌تري به گزارش‌دهي موارد آن داشتند (03/0 = p value). تجربه‌ي برخورد دندان‌پزشكان با موارد كودك آزاري در بيماران‌شان 5/11 درصد بود كه تنها يك نفر( 5 درصد) برخي از موارد را گزارش نموده بود. مهم‌ترين دلايل گزارش نكردن توسط دندان‌پزشكان، عدم قطعيت از رخ دادن آزار و نداشتن دانش و آگاهي كافي در اين زمينه بود. نتيجه‌‌گيري: با توجه به محدوديت‌هاي اين مطالعه، دندان‌پزشكان نسبت به كودك‌آزاري آگاهي پايين، نگرش بالا و تجربه اندكي داشتند. افزودن واحدهاي درسي مورد نياز به برنامه‌ي آموزشي و آموزش دندان‌پزشكان در بازآموزي‌هاي علمي توصيه مي‌شود. كليد واژه‌ها: كودك آزاري، سو رفتار با كودك، دانش، نگرش، دندان‌پزشكان

Abstract Introduction: Dentists are in a unique position to recognize and report child abuse (CA), as head, face and neck injuries occur in more than half of cases of CA. The aim of the present study was to assess the knowledge of, attitudes toward and experience about CA and neglect among dentists. Materials and methods: A cross-sectional study by means of a multi-stage sampling was carried out among dentists working in Isfahan University of Medical Sciences, private offices and dental clinics in Isfahan, Iran. Data were gathered through a self-administered questionnaire from 134 general dental practitioners and 40 dental specialists. Spearman, Pearson, one-way ANOVA and Friedman analyses were applied at a confidence interval of 95%. Results: Dentists showed insufficient knowledge on different types and signs of CA. Dentists had positive attitudes toward the diagnosis of CA and demonstrated great interest in reporting suspected CA cases to the authorities (the mean attitude score was 15.1 of 20). Female dentists showed more positive attitudes than their male colleagues (p value = 0.03). Of dentists, 11.5% reported to have had suspicions of CA and neglect and only one of them (5%) had reported some of these cases to social services. The most important barriers towards reporting suspected cases to social services were uncertainty of the occurrence of CA and lack of adequate knowledge about CA. Conclusion: Under the limitations of the present study, dentists had low knowledge about, positive attitudes toward and insufficient knowledge about child abuse. It is suggested that special courses on child abuse be incorporated into dental curricula and into continuing education and scientific conference programs for dentists. Key words: Attitude, Child abuse, Child maltreatment, Dentists, Knowledge