اثربخشي درمان مبتني بر كيفيت زندگي بر بهزيستي ذهني و اميدواري در والدين كودكان مبتلا به اوتيسم

The Effectiveness of Quality-of-Life Therapy on Subjective Well- being and Hope in Parents of Autistic Children

زمينه و هدف: با توجه به اثرات مخرب اختلال اوتيسم براي والدين اين كودكان، توجه به مسايل رواني خصوصاً بهزيستي ذهني و اميدواري اين والدين، حايز اهميت ميباشد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر كيفيت زندگي بر بهزيستي ذهني و اميدواري والدين كودكان اوتيسم انجام شده است. روش بررسي: طرح پژوهش از نوع پيشآزمون پسآزمون با گروه آزمايش و گواه ميباشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه والدين داراي كودك مبتلا به اوتيسم مدرسه كودكان استثنايي نهال اهواز بود كه از ميان آنان 30 والد به روش نمونهگيري هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري گماشته شدند. گروه آزمايش و كنترل از لحاظ سن، سطح تحصيلات و وضعيت اقتصادي- اجتماعي همگن بودند. گروه آزمايش 8 جلسه تحت درمان مبتني بر كيفيت زندگي به شيوهي گروهي قرار گرفتند، اما گروه كنترل هيچ مداخلهاي دريافت نكردند. ابزار اين پژوهش شامل پرسشنامه بهزيستي ذهني و مقياس اميدواري بود كه شركت- كنندگان در مراحل پيشآزمون و پسآزمون آنها را تكميل نمودند. جهت تجزيه و تحليل نتايج از روشهاي آماري توصيفي و تحليل كواريانس استفاده گرديد. يافتهها: نتايج حاصل نشان داد كه ميان گروه آزمايش و كنترل از لحاظ متغير ميزان .(P < 0/ بهزيستي ذهني و اميدواري تفاوت معنيداري وجود دارد( 001 بهزيستي ذهني و اميدواري در گروه آزمايش در مرحله پسآزمون به طور معنيداري بيش از گروه كنترل بود. نتيجهگيري: درمان مبتني بر كيفيت زندگي كه از تركيب روانشناسي مثبتنگر با رويكرد شناختي- رفتاري شكل گرفته، ميتواند بهزيستي ذهني و اميدواري والدين كودكان مبتلا به اوتيسم را افزايش دهد.

Background and Objective: Autism disorder in children has damaging effects on parents. Attending to psychological issues, especially subjective well-being and hope of these parents is important. The purpose of this study was to investigate the efficacy of quality of life therapy on subjective well-being and hope in parents of autistic children. Subjects and Methods: This study is a pre- and post-test design with control and experimental groups. The population of this study consisted of all parents of autistic children in Nahal exceptional children school in Ahvaz from whom 30 parents were selected by purposive sampling and were divided randomly into two groups of 15 persons allocated as experimental and control groups. They were matched for age, educational status, and socioeconomic status. The experimental group received 8 sessions of quality of life group therapy, but the control group did not receive any intervention. The instruments of this study were subjective well- being questionnaire and hope scale that participants completed in pre- and post-tests. Descriptive statistical methods and covariance analysis were used for analysis of the data. Results: There was a significant difference between experimental group and control groups in terms of subjective well-being and hope (P < 0.0001). The rate of subjective well-being and hope in experimental group in post-test was significantly higher than the control group. Conclusion: According to these results quality-of-life therapy, as combination of positive psychology and cognitive-behavioral therapy, can increase the rate of subjective well-being and hope in parents of autistic children.