تعيين مرجع ضماير شخصي و انعكاسي در زبان فارسي وابسته به گفتمان يا نا‌وابسته به گفتمان

Reference Assignment of Personal and Reflexive Pronouns in Discourse-Linked or Non-Discourse-Linked Persian Language

تحقيقاتي كه درباره تعيين مرجع ضماير انجام شده‌اند، دو نوع وضعيت ارجاعي وابسته به گفتمان و ناوابسته به گفتمان را معرفي مي‌كنند ؛ براي بيان اينكه اطلاعات مربوط به مرجع، از پيش در گفتمان وجود داشته‌اند يا نه. در اين مقاله مي‌كوشيم با ارايه شواهد و نمونه‌هايي از زبان فارسي و با استفاده از مدل نحوي- گفتماني مشخص كنيم كه ضماير انعكاسي و ضماير متصل شخصي زبان فارسي در مقاطعي بسته به نوع گزاره، وابسته به گفتمان هستند. در ابتدا وابسته به گفتمان و ناوابسته به گفتمان را معرفي مي‌كنيم، سپس با مقايسه مدل نحوي- گفتماني با نظريه مرجع گزيني چامسكي، نمونه‌هايي ارايه مي‌كنيم كه اين نظريه براي توجيه آن‌ها چندان كارآمد به نظر نمي‌رسد و با معرفي اصول مدل نحوي- گفتماني به توجيه و بررسي آن نمونه‌ها مي‌پردازيم.

A research on reference assignment points to two types of discourse-linked and non-discourse-linked referential status. To explain that whether or not the antecedent information previously existed in the discourse, this paper, by presenting testimonies and samples from the Persian language as well as using the Syntax-Discourse Model tries to determine that the reflexive and personal pronouns of Persian in some cases are discourse-linked. First, the paper introduces discourse-linked and non-discourse-linked referential status. Then, by comparing the Syntax-Discourse Model and Chomsky’s Binding Theory, the paper exemplifies cases to show that the Binding Theory not fruitful, at all, in explaining them and hence, take up the principles of Syntax-Discourse Model to explained and proved them.