فطري بودن زبان قرآن

Divine Nature of Quran Language

قرآن كريم بر اصل «فطرت» تاكيدات مكرري كرده، اساس دعوت خود را بر آن قرار داده و اين مفهوم را اساس روي آوري انسان به «دين» خوانده است. از نگاه قرآن، فطرت، عبارت از شيوه ساختاري توحيدي است كه جهان هستي و از جمله انسان طبق آن پديد آمده اند و قرآن از همين منطق و خاستگاه عموم انسانها را فارغ از نژاد و زبان به صراط مستقيم دعوت مي كند. مقاله داراي سه بخش اصلي است: «چيستي فطرت و شمول گستره آن كه به ساختار تمام جهان مرتبط است»، «فطري بودن زبان به معناي عام» و «فطري بودن زبان قرآن به معناي خاص». اين مقوله ها كه از منشا واحدي برآمده اند، بر هم منطبق اند و راز رسالت جهاني قرآن و نفوذ آن همين موضوع بوده و مي باشد. در زمان حاضر هم اين موضوع، سرمايه اي است كه امت اسلامي كه در خطاب و گفتمان امروز خود با دنياي معاصر بايد بر آن تكيه كند.

The Holy Quran stresses on the divine natureʹs principle of the mankind called "fitra" in quranic terminology, and bases its appeal on it. According to the Holy Quran, this divine nature is the monotheistic structure of whole universe and the human kind as a fragment of it. The article aims to study three principal parts: the notion of this nature (fitra) and its sphere that covers the whole universe and existence, the concordance of the language in its general characteristics with this divine nature (fitra) and at last the concordance of the language of Quran as a particular case with this divine nature. All of these refer to the Almighty God and it has been the principal cause of Islam development in earlier centuries; so the Islamic umma should apply on it in its present discourse and address with the modern world.