معرفي كتاب: سيطره زمان : بعد چهارم در جنگهاي مدرن

سير حوادث و رويدادهاي جهاني را از منظري به نظاره نشسته‌ايم كه در آن، روند پاسخ به پرسشها و نيازهاي بشري به‌طور فزاينده‌اي تحقيق محور و نظام‌مند مي‌شود. اين روند همان‌گونه كه اقدامات مسالمت‌آميز را در بر مي‌گيرد حوزه مناقشات و جنگها را نيز شامل مي‌شود. جنگ و سياست، در عرصه روابط بين‌الملل، زمينه‌هاي همپوشاني بسياري با يكديگر دارند؛ گرچه هنگامي كه سخن از سياست به ميان مي‌آيد مراد، بيشتر اقدامات مسالمت‌آميز است تا اعمال قهرآميز و سركوبگرانه مرسوم در جنگها و درگيريها. در اين ميان ملاحظات سياسي و ضرورتهاي نظامي ممكن است در تقابل با يكديگر قرار گيرد. براي مثال؛ سياسيون ممكن است خواهان تاخير يا شتاب در جنگ باشند و ماشين جنگ ناتوان از انجام آن، يا نظاميان در جنگ، سرعت يا تاخيري را براي انجام عمليات خود نياز داشته باشند كه زمينه‌هاي سياسي آن مهيا نباشد و سياست عاجز از تامين آن باشد. به هر تقدير، در چالش ميان ملاحظات سياسي و ضرورتهاي نظامي، عواملي وجود دارد كه با تاكيد بر آنها مي‌توان بر تنشهاي زماني موجود فايق آمد. اين كتاب، با بررسي چند جنگ از ديدگاه زمان، ضمن آنكه توجه خود را بر تنش مورد بحث، كه غالباَ در جنگ پديدار مي‌شود، متمركز كرده، گامي فراتر نهاده است و به جستجوي پاسخي به اين پرسش برمي‌آيد كه: «در اداره جنگ مدرن، چگونه مي‌توان قدرت هوايي را جهت دفع تنشهاي زماني ميان ضرورتهاي سياسي و نظامي به خدمت گرفت؟». اين امر داراي اهميت است، حتي اگر به جز همگرايي اهداف سياسي و نظامي، نتيجه ديگري به دنبال نداشته باشد. كارل فون كلاوزويتس (Carl Von Clausewitz) ويژگي جنگ را چنين توصيف مي‌كند: «ادامه سياست است، اما به شيوه‌اي ديگر». اگر اين توصيف را بپذيريم، نتيجه مي‌گيريم كه براي پيروزي در هر عمليات نظامي، هماهنگي مذكور از اهميت سياسي برخوردار است.