تاثير تعاملي تمرين استقامتي و روزه داري بر غلظت پلاسمايي فاكتورهاي فيبرينوليتيك در مردان

Interaction effects of endurance training and Ramadan fasting on plasma levels of fibrinolytic factors in men

هدف از مطالعه ي حاضر تعيين تاثير تمرين استقامتي همراه با روزه داري بر فاكتورهاي فيبرينوليتيك است. تعداد 24 مرد غير ورزشكار به طور داوطلبانه در تحقيق شركت نمودند و به طور تصادفي در دو گروه روزه داري (F) و تمرين استقامتي+روزه داري (ET+F) قرار داده شدند؛ اما در نهايت به خاطر افت آزمودني در دو گروه تحقيق با 20 آزمودني (10 نفر در هر گروه) خاتمه يافت. آزمودني هاي گروه F (وزن، 2/16±4/77 كيلوگرم، شاخص توده بدني 5/4±7/25) طي ماه رمضان فقط روزه داري داشتند، در حالي كه گروه ET+F (وزن، 3/9±3/79 كيلوگرم، شاخص توده بدني 9/2±3/26) علاوه بر روزه داري، به مدت چهار هفته و هر هفته 3 جلسه تمرين استقامتي داشتند. دو نمونه خوني (6 ميلي ليتر) براي اندازه گيري آنتي ژن فعال كننده پلاسمينوژن بافتي (t-PA)، بازدارنده فعال كننده پلاسمينوژن (PAI-1) و D-Dimer در قبل و بعد از ماه رمضان گرفته شد. رژيم غذايي نيز قبل و در هفته دوم ماه رمضان اندازه گيري و ثبت شد. ميزان وزن، BMI و درصد چربي آزمودني ها پس از ماه رمضان در هر دو گروه به طور معناداري كاهش يافت (05/0 > P). با اين حال كاهش وزن و BMI براي گروه ET+F بيشتر از گروه F بود (05/0 > P). همچنين درصد چربي مصرفي رژيم غذايي هر دو گروه در ماه رمضان افزايش معناداري يافت. آنتي ژن t-PA در گروه ET+F به طور معناداري كاهش و در گروه F نيز تا مرز معناداري كاهش يافت (06/0=P) اما مقايسه بين گروهي آنتي ژن t-PA، آنتي ژن PAI-1 و D-Dimer تفاوت معناداري را نشان نداد. بر اساس يافته هاي تحقيق حاضر مي توان نتيجه گيري نمود كه احتمالاً تمرين استقامتي همراه با روزه داري اسلامي از طريق كاهش وزن، BMI و آنتي ژن t-PA اثرات مطلوبي را بر سيستم فيبرينوليتيك ايجاد مي نمايد.

The aim of this study was to determine the effect of endurance training accompanied by fasting on fibrinolytic parameters in sedentary males. Twenty-four healthy male subjects voluntarily participated in the study and were randomly divided into fasting (F) and endurance training+fasting (F+ET) groups, though, because of the subjects’s withdrawal, the research was carried out by using 20 subjects (10 per group). Subjects in F group (weight, 77.4±16.2 kg and BMI 25.7±4.5) had only fasting during Ramadan, whereas, subjects in F+ET group (weight, 79.3±9.3 kg and BMI 26.3±2.9) in addition to fasting, performed an endurance training protocol for 4 weeks, 3 times/week. Two blood samples (6 ml) were taken before and after Ramadan for measuring tissue plasminogen activator (t-PA) and plasminogen activator inhibitor (PAI-1) antigens and D-Dimer. Dietary intake was recorded before and at the second week of Ramadan. Weight, BMI and body fat percent decreased significantly (P < 0.05) after Ramadan in two groups. However, weight and BMI reductions were more pronounced in F+ET than F group (P < 0.05). Fat intake was increased significantly (P < 0.05) during Ramadan in both groups. t-PA antigen reduced significantly (P < 0.05) in F+ET group, though the reduction in F group was not significant (P=0.06). However, between-group comparisons for t-PA antigen, PAI-1 antigen and D-Dimer did not show a significant difference (P > 0.05). Based on the findings of the present study, it could be concluded that probably endurance training accompanied by Islamic fasting lead to optimal changes in fibrinolytic system through reductions in body weight, BMI and t-PA antigen.