اثر دو شدت تمرين هوازي بر سطوح ليپوكالين-2، اينترلوكين-1 بتا و شاخص مقاومت به انسولين در مردان چاق غيرفعال

Effect of Two Aerobic Exercise Intensities on Lipocalin-2, Interleukin-1B Levels, and Insulin Resistance Index in Sedentary Obese Men

پژوهش حاضر با هدف ارزيابي اثر دو شدت تمرين هوازي بر تغييرات ليپوكالين-2، اينترلوكين-1 بتا و شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR) روي 27 مرد چاق غيرفعال (سن = 5 ± 9/43 سال، شاخص توده بدن = 5/1 ± 8/31 (kg/m2) و VO2max = 8/1±8/31 ml/kg/min) انجام شد. آزمودني ها به طور تصادفي به سه گروه مساوي شدت متوسط، شدت بالا و بي تمرين تقسيم شدند. گروه هاي تمرين در يك برنامه دويدن روي نوارگردان (12 هفته، هفته اي 3 جلسه و هر جلسه 45 دقيقه) شركت كردند. شدت تمرين براي گروه اول برابر با 55-45 و براي گروه دوم برابر با 75-65 درصد VO2max بود. نتايج آزمون ANOVA نشان داد 12 هفته تمرين هوازي موجب كاهش معناداري در مقادير ليپوكالين-2 سرُم (از 2/11±1/53 به 1/8±5/43 g/Lµ) آزمودني هاي گروه شدت بالا شده بود (05/0p < ) و اين كاهش، نسبت به گروه هاي شدت متوسط (از 3/10±2/52 به 5/8±5/47 g/Lµ) و بي تمرين (از 7/9±1/54 به 9/11±2/53 g/Lµ) معنادار بود (05/0p < ). تمرين هوازي كاهش معناداري را در مقادير اينترلوكين-1 بتا گروه هاي شدت بالا (از 315±51/1721 به 218±85/1429 pg/mL) و شدت متوسط (از 289±26/1684 به 302±12/1344 pg/mL) ايجاد كرده بود (05/0p < ). در ميزان كاهش، بين دو گروه تفاوت معناداري ديده نشد؛ اما نسبت به گروه بي تمرين (از 254±65/1701 به 272±82/1711 pg/mL) به طور معناداري كمتر بود (05/0p < ). شاخص مقاومت به انسولين نيز در دو گروه شدت متوسط (از 8/0±01/3 به 8/0±61/2) و شدت بالا (از 9/0±87/2 به 6/0±84/1) به طور معناداري كاهش يافته بود (05/0p < ) و نسبت به گروه بي تمرين (از 7/0±95/2 به 9/0±11/3) نيز اختلاف معناداري مشاهده شد (05/0p < ). به طور كلي، اين يافته ها پيشنهاد مي كند براي كاهش مقادير ليپوكالين-2 نسبت به اينترلوكين-1 بتا و شاخص مقاومت به انسولين، احتمالاً به تمرين با شدت بالاتري از 55-45 درصد VO2max نياز است.

The present study was investigated the effects of two aerobic exercise intensities on lipocalin-2 (Lcn2), interleukin-1 beta (IL-1B) and insulin resistance index (HOMA-IR) in 27 sedentary obese men (aged: 43.9 ± 5 yrs, BMI: 31.8±1.5; mean±SD and VO2max: 31.8±1.8) that have been selected randomly among volunteers. The participants divided into three equal groups: moderate intensity (45-55% Vo2max); high intensity (65-75% Vo2max); and untrained control group. Participants in both exercise training groups were completed a 12 weeks treadmill running (45 min/session; 3 d/week). The ANOVA test showed a significant decrease of serum Lcn2 (53.1±11.2 to 43.5±8.1 µg/L) in moderate intensity (52.2±10.3 to 47.5±8.5 µg/L) and detrained groups (54.1±9.7 to 53.2±11.9 µg/L) than baseline. This decrease was significantly different with other groups (p < 0.05). Also, there was not any change in high intensity group after exercise than baseline. Indeed, a significant decrease was observed in IL-1B serum concentration in moderate intensity (1721.51±315 to 1429.85±218 pg/mL) and high intensity groups (1684.26±289 to 1344.12±302 pg/mL) after exercise training (p < 0.05). This decreases in both exercise training groups were significantly different with detrained (1711.82±272 to 1701.65±254 pg/mL) (p < 0.05). In HOMA-IR values, a decrease was observed in moderate (3.01±0.8 to 2.61±0.8) and high intensity groups (2.87±0.9 to 1.84±0.6) after exercise training to compare with baseline (p < 0.05). This decreases in both exercise groups were significantly different with detrained (2.95±0.7 to 3.11±0.9), too (p < 0.05).In conclusion, the findings suggest that for decrease of Lcn2, in comparison with IL-1B and HOMA-IR, perhaps its need to weight loss and participation in exercise training intensity with more than 45-55% VO2max.