تحليلي بر نظريه تجربه زيبايي شناسي جان ديويي

Analyzing the theory of aesthetic experience of John Dewey

زيبايي‌شناسي علمي است كه در مورد ادراك مسايل مربوط به زيبايي بحث مي‌كند. ديويي، فيلسوف بزرگ تعليم و تربيت، در قرن بيستم زيبايي‌شناسي را وارد مباحث تعليم و تربيت كرد. وي با نگارش آثار متعددي پيرامون تجربه و هنر، برآن شد تا هنر و تجربه زيباشناسانه را به متن جريان زندگي عادي بازگرداند. پژوهش حاضر تلاش دارد تا با تاكيد بر مولفه‌هاي زيباشناسانه تجربه از نگاه ديويي، تجربه زيبايي‌شناسي را روشن سازد و ارتباط آن با تربيت را در اين انديشه بيابد. روش مطالعه به صورت تحليلي است، بدين نحو كه پس از توصيف مفاهيم كليدي، تجربه زيبايي شناسي و مولفه‌هاي آن مورد تحليل قرار گرفته، نقش آن در تربيت بيان شده است. نتايج نشان داد كه در تجربه زيبايي‌شناسي عوامل موثر و هنرمندانه‌اي مانند احساس، ابراز و تخيل در كنار خردورزي از اجزاي ضروري تربيت به شمار مي‌آيد و موجب تكميل تجربه، درك، معني و فهم ارزش در افراد مي شود. اين تجربه منجر به برانگيختن حساسيت و همدردي در بين افراد شده، به بهبود و درك روابط جهان طبيعي و اجتماعي مي‌انجامد و رفتار و قضاوت‌هاي اخلاقي را افزايش مي‌دهد.

Aesthetic is branch of philosophy discussing about the perception issues including beauty, such as aesthetic experience. John Dewey, a pragmatic philosopher, shared the twentieth century with the possibility of an empirically grounded ethics. There is much to learn from Dewey about how to proceed in an aesthetic experience in quire about morality. Therefore, it is important to explore the relation between Deweyʹs ethics and his aesthetic experience. This essay with analytical method was an effort to explore this relation. The result showed that aesthetic experience responded to the demand of feeling in difference situations. Therefore, artistic factors of this experience such as feeling, imagination and compassion are the essential components of morality to complete the experience, understanding, and meaning of morality in the people. Moreover, aesthetic experience and moral education are inseparable.