تيوري منازعات نامتقارن

A Theory of Asymetric conflicts

اگر قدرت به منزله عامل تعيين كننده براي كسب پيروزي در جنگ محسوب شود، در اين صورت بازيگران ضعيف هرگز نبايد در مقابل حريفان قدرتمند پيروز شوند، بويژه وقتي كه شكاف در قدرت نسبي طرفين درگير در منازعه بسيار زياد باشد. اما تاريخ بيانگر امري ديگر است و آن اين كه گاهي اوقات اين بازيگران ضعيف هستند كه پيروز ميدان جنگ مي‎شوند. مقاله حاضر در پي پاسخگويي به اين سوال است كه چگونه استراتژي بازيگر ضعيف مي‎تواند قدرت يك بازيگر قوي را بي اثر كند. نويسنده معتقد است كه تعامل استراتژيك بهترين شاخص براي ارزيابي نتايج منازعات نامتقارن بوده و جريان و نتايج يك منازعه را بهتر از نظريه‎هاي ديگر پيش بيني مي‎كند. بخش نخست اين مقاله مبحث عدم تقارن منافع را مطرح مي‎كند. بخش دوم، نظريه تعامل استراتژيك را بيان مي‎كند كه بر اساس اين نظريه، بازيگران قدرتمند در صورت به كارگيري استراتژي غلط در مقابل استراتژي رقيب، در منازعات نامتقارن شكست خواهند خورد. دو بخش ديگر مقاله نتايج كمّي و كيفي ارزيابي استدلال‎هاي مطروحه را مورد بررسي قرار مي‎دهد. اين مقاله با ترسيم پيامدهاي نظري و سياسي نظريه تعامل استراتژيك پايان مي‎يابد.

If power is defined as detenuning factor to gain victor, the weak actors should never achieve victory against their opponents especially when the gap in relative power between the two parties is too much. But history indicates something else. That is. Sometimes weak actors gain victory in the conflict. The present article is trying to answer the question of how weak actors strategy can neutrlize the power of strong actors. The author believes that strategic interaction is the best index to evaluate the impact of asymetric conflict and in this way to predict the trend and results of a conflict better than other theories. The first section of the article explains the asymetry of interests. The second part discusses the theory of strategic interaction. Based on this theory, if strong actors adopt the wrong strategy in the face of opponent strategy, they will definitely be defeated. The two other sections introduce the qulitative and quantitive results and evaluates the arguments. This article comes to end by illustrating the theoritical and political implications of strategic interaction.