نسبت مبادي سمبوليستي و تفكر آرمان‌شهري در شعر نيما يوشيج

The Relationship between Symbolism and Utopian Thought in Nima’s Poetry

درك خاص نيما از شعر و جايگاه شاعر، متضمن نوعي دلالت هنجاري است كه به ترسيم نوعي وضعيت آرمان‌شهري در شعر او منجر مي شود. بر مبناي ديدگاه اين مقاله، نيما نيز همانند سمبوليست هاي اروپايي با تاكيد بر مرجعيت «تخيل» در شعر، ميان شعر و حقيقت و به دنبال آن جايگاه شاعري و مقام رازبيني و رازگويي قرابت و يكساني ايجاد مي كند. چنين قرابتي كه با خود نفي وضعيت نابسامان موجود و ترسيم و القاي جهان آرماني را به دنبال دارد، همسويي فراواني با مفهوم ايديولوژي در انديشه سياسي پيدا مي‌كند. بدين‌گونه، درك خاص نيما از شاعري به آن نوع از تفكر آرمان‌شهري در شعر او منجر مي شود كه مي‌تواند به عنوان بارزترين جلوه تفكر اجتماعي در اشعار او شناخته شود.

Nima’s especial understanding of poetry and the poets’ status has a normative signification that results in depicting a kind of utopian vision in his poems. Stressing “imagination” in poetry, Nima like European symbolists, makes closeness and sameness between poetry and truth, and then between the position of poet as poet and seer or clairvoyant. Such a closeness resulting in rejection of the present disorder, and offering an ideal world, is in line with the concept of ideology in political thought. In this way, Nima’s specific understanding of poetry gives way to a utopian thought that is known as the most obvious manifestation of social thought in his poetry.