مباني و آثار تربيتي عبرت آموزي

Educative Tenets and Impacts of Lesson Taking

از جمله روش‌هاي تربيتي قرآن كريم و نهج‌البلاغه، عبرت‌آموزي است. اين شيوه مبتني بر درس گرفتن از حوادث و دگرگوني‌هاي زندگي، تحولات تاريخي، حيات و مرگ افراد و سرنوشت قدرتمندان و بيدادگران و همانند اينهاست. عبرت حالتي است كه در اثر برخورد با امور ظاهري و مشهود براي انسان پديد مي‌آيد و به معرفتي باطني و نامشهود منتهي مي‌شود. حب نفس، قانون‌مندي و ضابطه‌مندي فعاليت‌هاي بشري، حسابگري، انديشه‌ورزي و تاثيرپذيري انسان، مباني اين روش را تشكيل مي‌دهد؛ يعني در اثر تعامل اين ويژگي‌ها با يكديگر، حالت عبرت است. دستيابي به بينش، بهره‌مندي از تجارب ديگران، بازداري از لغزش و گناه، شناخت عميق‌تر توحيد و معاد و در نهايت استفاده بهينه از باقيمانده عمر از پيامدهاي تربيتي عبرت است. در اين نوشتار، مفهوم‌شناسي عبرت، پيامدهاي تربيتي عبرت، امور عبرت‌آموز و حوزه كاربرد اين روش بررسي مي شود.

Chief among the educative methods of “ Holy Quran” and “Nahj-ul-Balagha” is taking lessons. The method relies on taking lessons from life accidents and changes, historical developments, individuals’ life and death; destiny of vigorous and oppressive people and things of this sort. Taking lessons is a state of mind which emerges due to facing apparent and visible affairs, which leads to having access to inner and invisible cognition. Self-esteem, lawfulness and criterion-orientation of human beings’ activities, being prudent, human beings’ thoughtfulness and impressionability form the principles and tenets of the method. In other words, due to interaction among the above-mentioned characteristics, taking lesson is formed. Having access to conception, benefiting from others’ experience, avoiding error and sin, deeper cognition of oneness and resurrection day and finally optimized utilization of the rest of life is among the educative consequences of lesson taking. The present piece of writing reviews lesson taking morphology, educative consequences of lesson taking, lesson taking related issues, and the realm of application of the method, as well.