Study of the Technical Efficiency of Rice Farmers in Iran: a Case of Kohgiluyeh and Boyer-Ahmad Province

بررسي تابع توليد و تعيين كارآيي فني شاليكاران در استان كهگيلويه و بويراحمد

تجزيه و تحليل كمي توليد از طريق بررسي مقدار بهينه عوامل توليد در كشاورزي، در واقع از لوازم اصلي سياست هاي كشاورزي است كه افزايش توليد را از طريق استفاده ي بهينه از منابع جستجو مي كند. اين مقاله در پي تخمين و تحليل تابع توليد برنج چمپا در استان كهگيلويه و بويراحمد است. آمار و اطلاعات مورد نياز به صورت داده هاي مقطعي در سال 1386 توسط پرسشنامه ي مصاحبه با شاليكاران استان جمع آوري گرديده است. با برآورد و تجزيه و تحليل توابع مختلف توليد و آزمون آنها، تابع كاب- داگلاس به عنوان مدل مناسب انتخاب گرديد. سپس با استفاده از آن، بهره وري هاي متوسط و نهايي نهاده ها مورد بررسي قرار گرفت و نسبت ارزش توليد نهايي نهاده به قيمت آن براي بررسي وضعيت به كارگيري و تخصيص بهينه ي عوامل توليد محاسبه گرديد. در پايان نيز تاثير عوامل اقتصادي و اجتماعي بر عدم كارآيي شاليكاران مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين تحقيق نشان داد كه كشش توليد نهاده هاي سرمايه، بذر مصرفي، ماشين آلات، نيروي انساني، سطح زيركشت و ميزان آب مصرفي به ترتيب 102/0، 147/0، 039/0، 181/0، 552/0 و 183/0 است. بازده نسبت به مقياس در مزارع شالي در استان كهگيلويه و بويراحمد از نوع صعودي و مقدار آن 2/1 است؛ يعني اگر كليه ي نهاده ها و عوامل توليد (سرمايه، بذرمصرفي، ماشين آلات، نيروي انساني، سطح زيركشت و آب مصرفي) به مقياس افزايش يابد، ميزان توليد به ميزان 2/1 افزايش پيدا مي كند. ميانگين كارآيي فني شاليكاران استان 01/67 درصد است كه از حداقل 3/33 تا حداكثر 100 درصد نوسان داشته است. از اين رو، ظرفيت افزايش توليد برنج چمپا در استان حدود 7/66 درصد است. بنابراين، مي توان از طريق بهبود كارآيي فني شاليكاران،اين شكاف عميق بين بهترين مزرعه ي شاليكاري و ساير مزارع استان را كاهش داد.

This paper aims at the study of the impact of socio-economic factors on the performance of rice farmers in Kohgiluyeh and Boyer-Ahmad of Iran. The required statistics and data were collected as cross-sectional data in the 2008-09 farming year through questionnaire-interview study with the provinceʹs rice farmers and analyzed by frontier production function. The research results showed that return to scale in rice farms is increasing returns to scale ( ) and with a degree of 1.2; i.e. if all factors of production (capital, seeds, machinery, labor, cultivated area and water) increases with a scale of t, rate of production will rise with a scale of t 1.2. t. The mean technical efficiency of the rice farmers is 67.01 percent which has been fluctuated between a minimum of 33.3 to a maximum of 100 percent. Thus, increased Champa rice-growing capacity is about 66.7 percent. Therefore, through an improved technical efficiency of rice farmers it will be possible to reduce this deep gap between the first ranked rice farm and other farms in the province.