آزمون جمع سازي استان هاي توليد كننده ي گندم در ايران با استفاده از فرضيه ي مقياس گذاري ميانگين

Testing aggregation over wheat producers in Iran: a mean scaling hypothesis approach

در اين مطالعه شرايط جمع‌سازي سازگار بنگاه‌هاي توليدكننده‌ي گندم در استان‌هاي كشور با استفاده از اطلاعات مربوط به دوره‌ي 86-1362 مورد بررسي قرار گرفته است تا به اين سوال پاسخ داده شود كه آيا توليد گندم در استان‌هاي مختلف كشور را مي‌توان با هم تجميع نمود و سياست يك‌ساني را براي همه‌ي استان‌ها تدوين و اعمال كرد؟ براي دست‌يابي به اين هدف از نظريه‌ي مقياس‌گذاري ميانگين استفاده شده كه توسط كويل بر اساس بسط فرضيه تعميم يافته‌ي كالاي مركب لوبل ارايه شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه فقط 10 استان از مجموع استان‌هاي كشور شرايط قابليت جمع‌سازي را تامين مي‌كند. به عبارت ديگر، نتايج اين مطالعه تجميع تمامي استان‌هاي توليد كننده‌ي گندم را تاييد نمي‌كند. بنابراين، انجام اين جمع‌سازي و استفاده از آن در برآوردهاي توابع توليد و هزينه منجر به برداشت‌هاي سياستي نادرست خواهد شد.

This study investigates consistency in aggregation of wheat production in Iran’s provinces using data over period 1983-2007 to answer the question of whether one can aggregate all provinces with respect to wheat production and apply a unique economic policy to wheat production in all provinces. To this end, the Mean Scaling Hypothesis (MSH), developed by Coyle based on the Generalized Composite Commodity Theorem, was used as a basis for testing the aggregation consistency. Results indicate that only 10 provinces can be consistently aggregated, implying that an aggregate production function can only be defined for these 10 provinces and a unique policy be formulated just for these provinces. Therefore, aggregation of all provinces is not supported by the MSH. Such aggregation will result in an aggregation bias and consequently, to inappropriate policy decisions.