كليدواژه :
زيبايي , مرگ هنر , حقيقت , هنر , وجود , استتيك
چكيده فارسي :
بر طبق تفسيري كه اين مقاله بر پايه مسيله وجود و حقيقتْ از روايتي به دست مي دهد كه هايدگر درباره تاريخ استتيك نقل مي كند، در تفكر يونانيان هنر نحوه اي از پديد آمدن (= آشكار شدن) موجودات، و از اين رو نحوه اي از تحقّق حقيقت بود، بنابراين نزد آنان جايگاه هنر همواره معين و ضرورت آن محرز بود. اما، در تفكر افلاطون، و به واسطه تلقي خاص وي از هنر و پديد آمدن در معني عام كلمه ( poiesis ) بر پايه نظريه ايده، هنر نسبت پيشين خود را با حقيقت از دست داد، از اين رو بحث درباره ضرورت آن و جايگاهش در حيات انساني ضروري گشت. اين بحث خود مشخص كننده آغاز تفكر رسمي درباره هنر، و به زعم هايدگر، آغاز استتيك است. افزون بر اين تفكر افلاطون به مثابه خاستگاه استتيك واجد عناصري است كه بعدها در دوره مدرن به عنوان مولفه هاي اساسي استتيك مشخص شدند؛ يعني، ورود زيبايي به تعريف هنر و گسست زيبايي از حقيقت. در دوره مدرن و ظهور سوبژكتيويسم گسست ميان زيبا، حقيقي و خير كامل گشته و اثر هنري اساسا به برابرايستا (يا ابژه) aisthesis (حس) بدل م يگردد. از اين رو، هنر در مقام برآورنده امر زيبا و لذت استتيكي ديگر نمي تواند واجد ضرورتي در حيات انساني باشد. اين همان رويدادي است كه هگل آن را به عنوان پايان هنر مشخص مي كند. اما، واپسين مراحل تاريخ استتيك به واسطه تلاش هايي مشخص مي گردد كه در قرن نوزدهم از جانب واگنر و نيچه به منظور اعاده ضرورت هنر صورت مي گيرد، گرچه، به زعم هايدگر، اين تلاش ها نهايتاً راه به جايي نمي برند.
چكيده لاتين :
According to the interpretation which is based on Being and Truth derived from Heidegger’s narration of history of Aesthetics, for the Greek, Art was a way to generate, to disclose, the beings; therefore, it was a way for the establishment of the truth. So the status of art was well-defined and the need to it was inevitable. In Plato’s thought – by his own conception of art and generation [poiesis] on the basis of the theory of Idea – art lost his early relation to truth, and then it was to decide on its status in the human life. This characterizes the beginning of Aesthetics. Moreover, Plato’s thought as the origin of Aesthetics has the elements characterized as the basic elements of Aesthetics; it means the entrance of Beauty to the definition of art and divergence among beauty and truth. During modern age and the emergence of subjectivism the divergence among the beautiful, the true, and the good had been completed and the artwork turned to an object of aisthesis. Therefore, art as the role of creating the beautiful and the aesthetic pleasure couldn’t have essential role in human life. This is the event characterized as the end of art in Hegel’s Aesthetics. However, The last phases of the history of Aesthetics is characterized by Nietzsche and Wagner’s attempts in order to make restitution for art’s necessity, though, Heidegger believes, these attempts couldn’t be successful.
