پيكاسو، مسيله تصوير و زمان (خوانش دولوزي پيكاسو)

(Picasso and the Issue of Image and Time (Deleuzian Reading of Picasso

فلسفه از ديرباز به امر تصويري متوجه بوده است؛ اما، در سده بيستم، و با ظهور سينما، برخي فيلسوفان به نظريه پردازي درباره اين صنعتِ تازه و كيفيتِ تصوير توجه ويژه نمودند. شاخص ترين فيلسوف سينما، ژيل دولوز است كه رابطه تصوير با زمان و حركت را مبناي نظريه پردازي خود قرار داد. و از اين ديدگاه مسايل كليدي سنت متافيزيكي همچون زمان، حركت و سوبژكتيويته را به چالش كشيد. در اين مقاله كوشش شده است، با استفاده از آرا وي، پيشنهادي براي درك بهتر مفهوم زمان در آثار پيكاسو به ويژه با تاكيد بر طبيعت بي جان هاي او ارايه شود و از خلال آن به دوره هاي كاري بنيانگذار كوبيسم، پيكاسو، نظر انداخته شود. به تعبيري سينماي يتر و دولوز يتر، با نگاهي دوربي نوار و وابسته به «آگاهي دوربين » از خلال آثار او بگذرد و با اتصال مفهومي، شماري از تصاوير، يك پي رفت ايجاد كند. و بدين ترتيب، نظرگاه هاي تازه اي را در رقابت با يكديگر بيافريند.

Philosophy has been always engaged with the visual; yet, in the twentieth century and by the advent of cinema, some philosophers started to make particular theories about this new technology and the specific picture it offers. One of the most prominent philosophers of this realm is Gilles Deleuze who based his philosophy of cinema on the concept of time-movement relationship and hence challenged key issues of metaphysical tradition like time, movement and subjectivity. Applying Deleuze’s ideas in Picasso’s artworks, this article tries to put forth a better understanding of the concept of time in his works, particularly his still lives. Put in another more Deleuzian and more cinematic term, it would be tried to use a cameralike look, dependant on “camera consciousness”, for exploring a thematic relationship in Picasso’s works. This results in new challenging perspectives on his artworks too.