آلن بديو و انكار جايگاه تفسير در نسبت ميان فلسفه و هنر

Denying the Role of Interpretation in relation to philosophy and Art in Alain Badiou’s Thought

در اين مقاله در پي آن هستيم كه ديدگاه تازه اي را كه آلن بديو، فيلسوف زنده فرانسوي، در رابطه با نسبت ميان هنر و فلسفه طرح كرده است، با نظر به اصول اساسي فلسفه وي، تشريح نموده و جايگاهي را كه مسيله «تفسير » در اين ديدگاه تازه خواهد يافت تعيين و تبيين كنيم. بديو، ديدگاه خود را در باب نسبت يادشده در مقابل سه ديدگاهي عرضه مي كند كه معتقد است تنها ديدگاه هاي موجود در طول تاريخ فلسفه در زمينه موضوع مورد بحث بوده اند: ديدگاه هاي «تعليمي»، «كلاسيك»، و «رمانتيك». بديو بر آن است كه در هيچ يك از ديدگاه هاي فوق نسبت هنر و حقيقت همزمان «تكين» و «درون ماندگار » نبوده است، يعني هنر هيچ گاه به عنوان توليدكننده حقيقي مخصوص به خود شناخته نشده است. بديو در ديدگاهي كه ارايه كرده است چنين جايگاهي را به هنر در كنار علم، سياست، و عشق اعطا كرده است. اين نسبت تازه ميان هنر و حقيقت موجب ايجاد نسبت تازه اي ميان هنر و فلسفه مي شود. در اين نسبت تازه فلسفه نه ارباب هنر است و نه خادم درگاه آن؛ فلسفه حقيقت را از بيرون به هنر تحميل نمي كند و چنين نيز نيست كه وظيفه اش تفسير و بيان معناي حقايقي باشد كه هنر آنها را دريافته است. در ديدگاه بديو، از آنجا كه حقيقت هنري منحصر به خود هنر است و نيز از آنجا كه حقيقت اساساً امري است كه در تضاد با معناهاي موجود است، بنابراين فلسفه نمي تواند با تفسير هنر و روشن كردن معناي آن در حقيقتي كه هنر آن را توليد كرده است شريك شود و آن را به بيان درآورد. كاري كه فلسفه در نسبت با هنر مي كند اين است كه با متمايز ساختن حقايق از دوكساها يا عقايد، وجود حقايق هنري را اعلام مي كند.

In this article it would be tried to elaborate Alain Badiou’s novel view to the relationship between art and philosophy and furthermore to illustrate the role that “interpretation” plays in his novel view. Badiou believes his point of view toward this relationship to be the opposite of three visions which, to his eyes, have been the dominant views across western history of philosophy: didacticism, romanticism, and classicism. He thinks that in none of these three views the relationship between art and truth has ever been regarded as “singular” and “immanent”, that is to say, art has never been honored as the producer of a truth of its own. Badiou renders art such a status of having its own truth next to that of science, politics and love. This new relationship between art and truth brings about a new relationship between art and philosophy. In this new relationship, philosophy is neither art’s master nor its servant; it does not impose meaning on art from outside and its task is not to interpret or express the truths that art has reached to. According to Badiou, since artistic truth is restricted to art itself and since the truth is basically something contrary to extant meanings, therefore, philosophy cannot share or express through interpretation and illustration the truth that art produces. What philosophy does in relation to art is to draw a distinction between truths and doxas or “common beliefs”, and hence to declare the artistic truths.