بوطيقاي روايت در داستان يك سرخپوست در آستارا از بيژن نجدي

The poetics of Narration in “An Indian in Astara

در بوطيقاي ارسطو، هنر و ادبيّات، محاكات و تقليدي از واقعيّت تلقّي مي‌شد و تمام اجزاي اثر ادبي، بازنمودي عيني در عالم واقع داشت و عناصر شكل‌دهنده داستان، ‌همان‌هايي بود كه هر روزه با آنها در تعامل هستيم. با تيوري‌‌‌‌پردازي‌هاي فردينان و سوسور و رومن ياكوبسن و شكل‌گيري رهيافت‌هاي جديد ـ مانند ساختارگرايي ـ‌ بوطيقايي پديد آمد كه ادبيّات را نه تقليد از واقعيّت، بلكه برساختن دنيايي متفاوت با عالم واقع معرّفي مي‌كند كه در آن اجزا به‌گونه‌‌‌‌اي كنشگرانه در ارتباطي ديالكتيك با همديگر، كلّيّت متن ادبي را شكل مي‌دهند. نگارندگان اين مقاله كوشيده‌اند با تكيه بر شالوده‌هاي نظري زبان‌شناختي و رهيافت ساختارگرايي، تمايز ميان بوطيقاي ارسطويي و بوطيقاي جديد در معناي سوسوري آن را در داستان يك سرخپوست در آستارا از مجموعه داستانيِ دوباره از همان خيابان‌ها از بيژن نجدي بكاوند و اين نكته را تبيين كنند كه چگونه بوطيقاي جديد، مي‌تواند متني ادبي را همواره متعلّق به اكنون ـ و نه به تاريخ پيوسته ـ نشان دهد.

In the poetics of Aristotle, Art and literature are imitations of reality and all literary elements have objective representation in the real world. Following the theories of Ferdinand de Saussure and Roman Jakobson and formation of new literary approaches such as Structuralism, there existed a modern poetics which didn’t consider Literature as an imitation of Reality but introduces it as reconstruction of a world absolutely different from real world, a world in which the elements, through a dialectic interactive relationship, consist whole literary text. In present article, The authors have tried, on theoretical basis of linguistic and structural approaches, to analyze the differences between Aristotelian poetics and what known as Modern poetics (depended on Saussure theory) in “An Indian in Astara”, one of the stories of a collection titled “Again from those Streets” written by Bizhan Najdi. They want to explain how Modern poetics can show that a literary text belongs to the present time not the past history.