بررسي فراواني مقاومت به ونكومايسين در ميان سويه‌هاي انتروكوكوس فسيوم جدا شده از عفونت‌هاي ادراري در بيمارستان‌هاي تهران

Frequency of Vancomycin -Resistant Enterococcus Faecium Strains Isolated from Urinary Tract Infections (UTI) in 4 Hospitals of Tehran

زمينه و هدف: سويه‌هاي مقاوم به ونكومايسين انتوكوكوس فسيوم VRE)) شايع‌ترين عامل ايجاد عفونت‌هاي ادراري در بيماران بستري مي‌باشند. هدف از اين مطالعه بررسي فراواني عفونت‌هاي ادراري ناشي از انتروكوك فسيوم و همچنين تعيين ميزان مقاومت به ونكومايسين و ديگر آنتي‌بيوتيك‌هاي موثر در درمان اين عفونت‌ها در بيماران بستري در چهار بيمارستان آموزشي در شهر تهران بود. روش بررسي: نمونه‌گيري به‌مدت 9 ماه از شهريور سال 1390 تا ارديبهشت 1391 انجام پذيرفت. نمونه‌هاي ادراري از بيماران بستري در بيمارستان‌هاي طالقاني، لقمان، مفيد و لبافي نژاد در تهران جمع‌آوري گرديد. براساس تست‌هاي بيوشيميايي و مولكولي گونه‌هاي انتروكوك شناسايي شدند. حساسيت ضد ميكروبي سويه‌هاي انتروكوكوس فسيوم و ميزان حداقل غلظت مهاري (MIC) ونكومايسين به روش ديسك ديفيوزن و آگار ديلوشن تعيين گرديد. حضور ژن‌هايvanA وvanB در سويه‌هاي VRE توسط تست PCR مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: در مجموع 86 ايزوله انتروكوكي از نمونه‌هاي ادراري جدا گرديد كه شامل (52 درصد) 45 ايزوله انتروكوكوس فسيوم بودند. 2/42 درصد از سويه‌هاي انتروكوكوس فسيوم به ونكومايسين مقاوم بوده و ژنوتيپ vanA را نشان مي‌دادند. تمامي سويه‌هاي VRE نسبت به آنتي‌بيوتيك‌هاي آمپي‌سيلين، جنتاميسين، سيپروفلوكساسين و اريترومايسين و 78 درصد آن‌ها به نيتروفورانتويين مقاوم و همگي نسبت به آنتي‌بيوتيك‌هاي لينزولايد و كوينوپريستين- دالفوپريستين حساس بودند. در سويه‌هاي مقاوم به ونكومايسين MIC50 بيش از 128و MIC90 بيش از 256 ميلي‌گرم در ميلي‌ليتر تعيين گرديد. نتيجه گيري: افزايش سويه‌هاي مقاوم به ونكومايسين انتروكوكس فسيوم با الگوهاي مقاومتي پر خطر تهديدي جدي در بيمارستان‌هاي ايران بوده، موجب محدوديت در گزينه‌هاي درماني براي بيماران مبتلا به عفونت‌هاي ناشي از انتروكوكس فسيوم مي شود. واژگان كليدي: انتروكوكوس فسيوم، عفونت ادراري، مقاومت، ونكومايسين

Background and Objective: Vancomycin-resistant enterococci (VRE) are the major causative agents of urinary tract infections (UTIs) in hospitalized patients. The aim of this study was to determine the prevalence of urinary tract infections caused by enterococcus faecium and the level of resistance to vancomycine and other antibiotics which are effective in enterococcal infection therapy of hospitalized patients in four university teaching hospitals of Tehran. Materials and Methods: This study was carried out between September 2011 and May 2012. Urine samples were collected from hospitalized patients in Taleghani, Loghman, Mofid and Labaffi nejad Hospitals in Tehran. Enterococcus species were detected by biochemical and molecular tests. Antimicrobial susceptibility and minimum inhibitory concentration (MIC) of vancomycine were determined by disk diffusion and agar dilution methods. The presence of vanA and vanB genes were investigated in VRE strains by PCR. Results: 86 enterococci were isolated from urine samples of which 45(52%) were E.faecium. 42.2% of E. faecium isolates were resistant to vancomycin (VRE) and showed vanA genotype. All VRE isolates were resistant to ampicillin, gentamicin, ciprofloxacin and erythromycin, and 78% were resistant to nitrofurantoin. Furthermore, all VRE isolates were sensitive to linezolide and quiopristin-dalfopristin. MIC50 ? 128 and MIC90 ? 256 were detected in the VRE strains. Conclusion: The increase in the prevalence of vancomycin resistant E. faecium with high risk resistance profiles is a serious threat for some Iranian hospitals and limits the therapeutical options for patients infected with E. faecium. Keywords: Enterococcus faecium, Urinary tract infections, Vancomycin, resistance