تاثير وصيت ميت و موافقت ولي براي پيوند عضو

Effect of Deceased Personʹʹs Will and Guardianʹʹs Consent for Organ Transplantation

مجلس ششم طرح مرگ مغزي و پيوند اعضاي بيماران فوت شده را در جلسه علني روز چهارشنبه مورخ 17/1/1379 با عنوان «قانون پيوند اعضاي بيماران فوت شده يا بيماراني كه مرگ مغزي آنان مسلّم است» مشتمل بر يك ماده واحده و سه تبصره به تصويب رساند. در اين تبصره آنچه به عنوان مرجع در برداشت اعضاي بيماران مرگ مغزي مطرح شده، وصيت فرد يا اذن اولياي شرعي او پس از مرگ است. در اين مقاله نويسندگان به تحليل و پژوهش درباره ديدگاه‌ها و آراي فقها در امكان مرجعيت اين دو عنصر پرداخته‌اند. ديدگاه مولفان آن است كه جواز برداشت عضو از ميتيا بيمار مرگ مغزي، به عنوان يك حكم شرعي، معلولي است كه ملاك تام آن تنها تحقق اضطرار است. اما وصيت ميت و اذن اولياي وي در كنار اين عنصر، نقش علت تامه را براي جواز برداشت عضو بر عهده ندارند، بلكه تنها عامل تعيين و تشخّص عنوان كلي مضطرٌّ به هستند و هيچ نقشي در اصل تجويز برداشت عضو ندارند. به طوري كه حتي اگر اين دو عنصر وجود نداشته باشند، اصل برداشت عضو از مردگان به عنوان يك فعل اضطراري جايز است.

The sixth parliament at an open session passed the law of "organ transplantation of deceased patients or patients who their brain death is certain" including a single article and three notes on Wednesday dated 1379/01/17. In this note it is brought up that the reference of organ transplantation of patients who their brain death is certain is the patientʹs will or his legal guardiansʹ permission after the death. In the present paper, author analyzes and surveys jurisprudentsʹ views and opinions regarding the possibility of authority of these two elements as the main reference of organ transplantation. The author believes that the criterion of organ transplantation as a religious order is exigency. But deceased personʹs will or his legal guardiansʹ permission can not be assumed as the main cause of organ transplantation. So if these two elements are not present, the principle of organ transplantation as an exigency is allowable.