روايي همزمان استفاده از بيمارنما و بيمار واقعي در سنجش مهارت‌هاي ارتباطي دانشجويان پزشكي

The Concurrent Validity of Using Simulated Patient and Real Patient in Communication Skills Assessment of Medical Students

زمينه و هدف: ارزشيابي مهارت‌هاي ارتباطي مستلزم به كارگيري ابزارهاي روا مي‌باشد. در اين راستا، مطالعه حاضر به منظور بررسي روايي همزمان بيمارنما و بيمار واقعي (يعني ارتباط بين نتايج آزمون با بيمارنما و بيمار واقعي) و امكان تعميم نتايج حاصل از سنجش با بيمارنما براي بيمار واقعي انجام شد. روش كار: در اين مطالعه همبستگي، 32 نفر از كارآموزان پزشكي به روش نمونه‌گيري مبتني بر هدف وارد پژوهش شدند. دانشجويان با روش تخصيص تصادفي در دو گروه مساوي و همگن قرار گرفتند. با اجراي طرح متقاطع، گروه اول ابتدا با بيمار واقعي و سپس با بيمارنما و گروه دوم برعكس سنجش شدند. سنجش مهارت‌هاي ارتباطي با استفاده از چك ليستي برگرفته از چك ليست Calgary-Cambridge انجام شد. اطلاعات با كمك نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: مقايسه نمرات با بيمارنما و بيمار واقعي در گروه اول، گروه دوم، كل دانشجويان و در سنجش اول دو گروه تفاوت معني‌داري را نشان داد، اما با اختلاف بسيار جزيي در سنجش دوم دو گروه تفاوت معني‌داري از نظر آماري مشاهده نشد (064/0 = P) كه به نظر قابل ملاحظه نمي‌آيد. بين نمرات كل دانشجويان با بيمارنما و بيمار واقعي همبستگي مثبتي وجود داشت (63/0 = r). نتيجه‌گيري: با توجه به تفاوت معني‌دار بين نمرات، نمي‌توان مهارت‌هاي ارتباطي هر دانشجو را در موقعيت شبيه‌سازي براي نحوه رفتار او در موقعيت واقعي تعميم داد و چنين ادعا نمود كه بيمارنما در سنجش مهارت‌هاي ارتباطي جانشين بيمار واقعي گردد.

Background & Objective: Communication skills assessment requires the use of valid instruments. The present study has done to investigate concurrent validity of the simulated patient meaning relationship between test results by the simulated or real patient and possibility to generalize the results by simulated patient and in simulated environment for real patient and in bedside. Methods: In this correlation study, 32 medical externships were enrolled by purposive sampling method. The students were divided randomly into two equal and homogeneous groups. Using crossover design, first group were assessed by real patient initially and then, simulated patient and second group, were measured conversely. Communication skills assessment was done using a checklist retrieved from Calgary-Cambridge interview skills checklist. The data were analyzed using descriptive and analytical statistics. Results: In first assessment, comparing scores by simulated and real patient in first group, second group and total students showed significant differences. In second assessment between two groups, the statistics results was not significant with very minor differences (P = 0.064). There were positive correlation between scores of total students by simulated and real patient (r = 0.63). Conclusion: According to the results, communication skills of each student in simulated position cannot be generalized to real situation and cannot be claimed that simulated patient can be used instead of real patient.