بررسي منابع عربي حكايت هاي باب چهارم لطايف الطّوايف

Latayef-Al-Tavayef’s Stories in Chapter Four: A Survey of Arabic Sources

مولانا فخرالدّين علي صفي از نويسندگان قرن 10 هجري و صاحب كتاب ارزشمند لطايف الطّوايف است. اين كتاب بطور مستقل در باب محاضرات و مناظرات است و نيز مجموعه اي از لطايف طبقات مختلف جامعه را با نثري ساده و روان بيان كرده، كه داراي فوايد تاريخي و ادبي بي-شماري است. صفي مطالب اين كتاب را از ميان كتاب هاي پيشينيان خود جمع آوري كرده و نيز اطّلاعات عصر خود را به آن اضافه كرده است. اين كتاب به بخش هاي مختلفي تقسيم شده و در هر بخش به يكي از مسايل سياسي، اجتماعي، ديني و غيره مي پردازد. آنچه باعث تمايز اين اثر از آثار مشابه خود مي شود اين است كه در پرداختن به مسايل مذكور از حكايات طنز آميزي استفاده كرده كه موجب تاثير گذاري مطالب در ذهن مخاطب مي شود. نكته قابل ذكر اين است كه او در بيان اين حكايات با توجه به ماهيّت عربي و اشخاص آن، در موارد اندكي به منابع عربي آن اشاره كرده است. اين مقاله قصد بررسي و جستجوي منابع عربي باب چهارم اين كتاب با موضوع «لطايف امرا ، مقرّبان، وزرا و ارباب ديوان» را دارد كه صفي جز ثمارالقلوب ثعالبي نامي از منابع مورد استفاده خود نبرده است.

Fakhr-al-din Ali Safi is an outstanding author of the 10th century and the writer of the book “latayef-al-tavayef”. This book merely concentrates on debates and discussions narrating a collection of jokes belonging to various social levels in simple prose and has numerous historical and literary advantages. Safi has collected the contents of this book from his predecessors. He also added other advices belonging to his own era. The book is divided into various parts with different political, social, and religious contents. What distinguishes this book from the other book with similar content is using humorous narrative tales which has more influential impact on the minds of the audience. It is worth noting that due to Arabic nature of his tales and the audience, he has sometimes referred to Arabic sources. Here, the researchers intend to investigate Arabic references of the part four of the book, titled “Humorous quotes of the leaders, their relatives, Ministers and Supreme Lords”; in that chapter he has named no references except Samar-al-Ghloub Salaebi.