نگاه تعليمي به دنياي شاهنامه در سبك عراقي

A didactic look at Shahnameh world in Iraqi style

در اين كه سخن گفتن از حماسه سرايي و گذشته پهلواني و اسطوره اي ايران زمين ويژگي برجسته و اصلي در سبك خراساني است ترديدي نيست و در اين دوره درخشان، ياد كرد از ايران باستان و حماسه هايش تا قرن پنجم با شدت و سرعت ادامه دارد و پس از آن رو به كاستي مي نهد. با فرا رسيدن قرن ششم و گشوده شدن فضاي مذهبي، عقلي و عرفاني پيش روي اهل ادب، توجه به حماسه باستاني و ملي ايران نه تنها كم رنگ شد بلكه برخي از شاعران به نفي پهلوانان و قهرمانان حماسي و برتر شمردن اسوه ها و نمونه هاي مذهبي پرداختند و آنان را بر قهرمانان شاهنامه ترجيح دادند. فضاي شعر ستايشي نيز به گونه‌اي پيش رفت كه در نظر برخي شاعران، فضايل و خصايل ممدوح برتر از ويژگي هاي رستم و ديگر پهلوانان حماسي تلقي شد. مقاله حاضر نگاهي اجمالي به دنياي شاهنامه در سبك عراقي (قرن هاي ششم تا هشتم) خواهد داشت و ارزش تعليمي شاهنامه را از نظر شاعران و اديبان بررسي خواهد كرد.

There is no doubt that composing epic and explaining about past Iranian heroes and mythology is the main characteristic of Khorasani style. We also know that this excellent period strongly continue till the fifth century and then fade away. In sixth century, the opening of religious, intellectual, mystical atmosphere for men of letters, turn the attention away from ancient Iranian epic, and even some poets prefer religious heroes. Therefore, they replaced ancient Iranian heroes in Shahnameh with religious ones. Furthermore, the characteristics of these heroes exceeded Rostam and other epic heroes. The present paper will look briefly at Iraqi style in Shahnameh and represent its didactic values more prominently