درآمدي بر تاريخ گرايي در روابط بين الملل: جامعه شناسي تاريخي و زمينه هاي پژوهشي مشترك در روابط بين الملل

An Introduction to Historicism applied to International Relations: Sociology of History and the Contextual commonalities with International Relations in Doing Joint Research

اين نوشته در صدد مروري كلي بر تاريخ گرايي در رشته روابط بين الملل و ارزيابي آثار اين مساله بر امر پژوهش در اين حوزه معرفتي است. در اين ارتباط، بصيرت تاريخ گرايانه در روابط بين الملل مبين پيوندي ميان داده هاي موجود و نظريه است. از اين نظر با يافتن دلايل رويدادهاي تاريخي مي توان به تبيين هايي وثيق و به دور از پيش پنداشت هاي موجود دست يافت. ورود جامعه شناسي تاريخي به رشته روابط بين الملل، به‌عنوان فراتحليلي كه متضمن نگرش تاريخي است، نويدبخش مساهمتي مهم در نظريه هاي روابط بين الملل در دو سر طيف مناظرات موجود است. جامعه شناسي تاريخي به‌صورت بالقوه مي تواند زمينه انجام پژوهش هاي مشترك را بر مبنا نظريه هاي متنوع روابط بين الملل فراهم كند.

The primary objective in this paper is to carry on a general review of applying historicism approach to the study of international relations and find out how the employment of such research approach would further our knowledge of subject matter. Application of insight obtained from Historicism approach to the study of international relations would probably enable us to explain the connection between the existing data and theory. From this perspective, discovering of underlining reasons of historical happenings we ought to be able to exposit these happenings free of prejudice or researcherʹs bias. The entrance of sociology of historicism as an epistemological research tool into the study of international relations could potentially provide the opportunity of joint research on the basis of various theories of international relations.