كشف جهان اجتماعي بيماري رواني، بازنگري در ماهيت بيماري رواني و تاكيد بر ساخت زباني آن

Discovering the Social World of Mental Illness: A Review of the Nature of Mental Illness and Emphasis on its Linguistic Structure

زمينه: روان شناسي فرهنگي حوزه جديدي است شامل نسخه‌ي جهان شمول بين- فرهنگي كه از گفتمان خاص تاريخي و فرهنگي مشتق شده است. آسيب شناسي رواني فرهنگي از زمان بازنگري مهم كلاينمن (1988)، با هدف به روز كردن بازنگري‌هاي گذشته، ارزيابي مفهوم سازي‌ها و روش‌هاي جاري و تشخيص گرايش‌هاي شاخص، پيشرفت‌هاي مفهومي به ويژه تحولاتي در تعريف فرهنگ و بررسي هم جريان‌هاي خاص و هم جريان‌هاي عام فرهنگ، سهم فرهنگ در تشخيص برايDSM-V و گزارش سازمان جهاني بهداشت رواني، مورد بررسي مجدد و مقايسه قرار گرفته و به مواردي از بيماري‌ها از جمله افسردگي و اسكيزوفرني اشاره شده است. هدف: هدف از پژوهش حاضر بيان اين مطلب است كه بيماري رواني ساخت زباني دارد و آن را به منزله موضوع و مساله فرهنگي مورد بررسي قرار داده است. روش: روش پژوهش تحليل گفتمان است. تحليل گفتمان به منزله روش پژوهش كيفي، زبان و سخن را مورد واكاوي قرار مي‌دهد. واحد تحليل گفتمان روايت است. روايت متني است فرهنگي، نظريه‌اي علمي يا كنشي اجتماعي. در تحليل گفتمان با تحليل زبان و سخن و تفسير ديدگاه‌ها و نظريه‌ها، پژوهشگر تلاش مي‌كند روايت زير ساخت آنها را مورد بازشناسي قرار دهد. تحليلگر با بررسي و تحليل الگوهاي گفتماني، الگوهايي كه به هنگام به كارگيري منابع گفتماني خلق مي‌شوند، در صدد آن است تا منابع تشابه و تفاوت را بازشناسي كند. نتايج: در سال‌هاي اخير پژوهش‌هاي آسيب شناسي رواني فرهنگي تبديل به عاملي مهم شده است. در روان شناسي فرهنگي و آسيب شناسي رواني فرهنگي مهمترين مساله آگاه شدن از تعريف فرهنگ به عنوان گفتمان و نقش آن در تعريف و تبيين و تعيين بيماري رواني است. . تمركز آسيب شناسي رواني فرهنگي بر زبان و ساخت جهان اجتماعي زبان است. و در سايه نقش آفريني زبان است كه مي‌توان به مفهوم يكپارچه‌اي از بيماري رواني به منزله يك ساخت اجتماعي و فرهنگي دست پيدا كرد. بحث و نتيجه گيري: هدف غايي آسيب شناسي رواني فرهنگي كاستن از رنج و بهبود زندگي افراد است. تعريف اصلاح شده ما از فرهنگ منجر به تحليلي از نشانه‌ها و منابع آسيب شناسي رواني در سطوح متعدد فردي، خانوادگي، جامعه و سيستم اجتماعي گسترده‌تر شد كه مورد نياز براي اين هدف مي‌باشد. همچنين فرهنگ به عنوان فرايندي پويا، متغير و گفتماني در نظر گرفته مي‌شود كه زبان با نقش آفريني در ساخت اجتماعي به آن شكل مي‌دهد.

Background: Cultural psychology is a new discipline covering a universalistic intercultural version derived from a specific historical and cultural discourse. Since Kleinman’s major revision (1988), cultural psychopathology has been reconsidered with the aim of updating the previous reviews, assessment of conceptualizations and current methods, recognition of index trends, conceptual progressions, particularly changes in the definition of culture, studying both specific and common culture trends, the role of culture in psychiatric diagnosis for DSM-V and the World Health Organization report. In the new version, some cases of diseases such as depression and schizophrenia are included. Objective: The present research aims to show that mental illness is of a linguisticstructure and study the illness as a cultural issue. Method: The method applied in this research was that of discourse analysis. Discourse analysis, as a method of qualitative research, analyzes language and speech. The module of discourse analysis is narrative. A narrative is a cultural text, or scientific theory or social act. In discourse analysis, the researcher tries to recognize the underlying narratives of discourses through analyzing language and speech as well as interpreting approaches and theories. Studying discourse patterns created during usage of discursive resources, the analyst aims to identify thesources ofsimilarities and differences. Results: In recent years, research on cultural psychopathology has turned to an important area of study. The most important issue inproblem-solving. The rate of oppositional defiant disorder symptoms was assessed in the three groups during two stages of pre-test and post-test. The data were analyzed using analysis of covariance. The results showed that the average scores of oppositional defiant symptoms in the two experiment groups was significantly lower than that of control group (p < 0.001). The results also indicated that training both social-emotional and social problem-solving programs is effective in reducing the symptoms of oppositional defiant disorder. Therefore, the social-emotional learning and social problem-solving programs as the underlying skills of emotional intelligence, social learning and interpersonal relationships can be effective approaches in dealing with oppositionaldefiantdisorder.